Ela
sabía que era complicado andar pola feira. Xeila Antiga Boibicho sabía que era a
mellor feira do ano, pero aínda así botoulle valor e dispúxose a dar unha volta
polo recinto no que se situaban os ambulantes. Xusto cando saía, zas, unha fina
marmañeira fixo acto de presenza. Será posible!; máis dun mes sen caer unha
maldita pinga de auga e van caer xusto agora!, pensou. Retrocedeu e meteuse de
novo na oficina. A ver!, non é que a Xeila Antiga Boibicho lle preocupase moito
o ir ou non ir dar unha volta pola feira, pero... por aquilo de se se atopaba
con alguén coñecido, por aquilo do ambiente ou por aquilo de porque si.
Non
obstante, Xeila non se deu por vencida e tan axiña como viu que xa escampara un
chisco, saíu de novo á rúa. E botoulle valor. Logo recoñeceu que fora unha
trapallada, que quen a mandaría meterse nesa turba, nesa barafunda; porque era
imposible dar dous pasos sen chocar con alguén ou sen recibir algún que outro
empurrón. Pero seguiu. Coa man apertando o bolso, por se acaso. Non tardou en
atoparse cunha veciña á que levaba tempo sen ver. Alegrouse de vela. Alegrouse
unha barbaridade. Porque era máis que veciña. E máis que amiga. Era uña e
carne. Botaron un cacho latricando. Como se lle fixera tarde, regresou á oficina.
A maiores de que estaba desexando abandonar ese ir e vir de xente, esa feira
que sabía que cansaría, pero... as ansias de ver coñecidos.
Café
Brétema da Valenzá. Xoves, 4 de agosto de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario