Hai que
matar o tempo. O atmosférico. E o de duración. Sobre o tempo atmosférico,
semella que quere arder o mundo. Polo de sempre; pola calor e polos incendios.
Sobre o tempo de duración, semella que non pasa nunca. Algunhas veces. Outras
veces é un suspiro ou un latexo. Hai que matar o tempo. Como sexa. O
atmosférico... a verdade é que é complicado, moi complicado, pois vai unha
calor do carallo. Aínda que seica vai cambiar algo. Si, claro; pero ata que
cambia. Ata que cambia, boqueas coma un peixe fóra da auga. E nós non temos que
saír da auga, chega con asomar a cabeza á rúa. Notas “esa cousa quente” que se
che mete na pel e nas entrañas, que non queda outra que boquexar e soltar, por
suposto, o típico xuramento.
A verdade é que hoxe en día o tempo atmosférico
merece máis dunha blasfemia. O tempo como duración... uff, tamén é complicado
analizalo: que se me aburro, que se non dou feito, que cando será iso, que
cando aconteceu aquilo. O aburrimento quizais sexa o peor inimigo ou virus que
ten o tempo. De aí que o queiramos matar: por aburrido e porque non corre. O
suspiro quizais sexa o ritmo musical do tempo, porque a música é como aboiar
coa mente en branco, sen te decatar do tempo, sen tempo.
Finca
Fierro. Luns, 8 de agosto de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario