Chora o
silencio lágrimas de orballo e o latexo dun escornabois é coma o suspiro dunha
cascuda de ida por volta. Quizais ninguén saiba como vai e como vén a cascuda ou
como latexa o corazón do escornabois. Pero si sabemos que o silencio sempre
está aí cando non hai ruído. Coidado!, ás veces hai silencio no máis inmenso
barullo. Pica a orella esquerda por culpa do auricular que aperta. A solución
está en que hai que rañala, rabuñala, aínda que siga picando. A trompeta de
Clifford Brown entra con parsimonia polos oídos dunha gozada musical.
Di o
ordenador que hai novas mensaxes dispoñibles porque, o pobre, está para
acendelo e esperar, esperar, esperar. Menos mal que, un que é previsor, ten o
libro a man e dá tempo de ler máis de dúas páxinas. É igual, que todo sexa polo
baile dun soño, ou polo descanso dunha señardade. Ri o ruído con gargalladas de
cabra que tira ó monte e con choutos de pardal entre matogueiras. A vida éche
ben rara. E os pensamentos aínda máis. Pode chorar o silencio e rir o ruído que
ninguén o vai crer. A non ser que un soñe coas rifas, coas loitas dunha
carqueixa ou coas flores dunha xesta. Xa sei que alguén vai dicir que aquí non
hai nin pés nin cabeza. É igual; o silencio apodérase da noite e o ruído dos
meus oídos. Agora cada un que tome café con churros.
Finca
Fierro. Xoves, 11 de agosto de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario