Alguén
me dixo unha vez que un verso que se alonga poida que non teña fin.
Tamén é verdade que un verso longo pode ser un
infortunio.
Como
un asubío dentro dunha igrexa ou por entre os nichos dun cemiterio.
Non obstante, non habería mellor lugar para un concerto labial: todo
sería silencio. E a música, calquera música, como mellor penetra,
é en silencio. Alguén
me dixo unha vez que o niño dunha anduriña
era como o anel de Saturno. Non sei que pinta Saturno aquí,
repliqueille. O mesmo que pinta no universo: nada. O que nada non
afonda. A cousa xa empezaba a pasar da
raia.
Nin os comentarios semellaban apropiados e moito menos as preguntas
ou respostas. Estabamos a embarullar
o asunto
alguén e máis eu. Teñamos a festa en paz, berrounos a pobre
anduriña.
Quedamos pampos, claro.
Ese alguén colleu un libro de poesías e púxose a recitar sobre os intervalos das fases da lúa. Eu collín un simple poema, mirei para a anduriña e nos seus ollos vin pura poesía. Para que recitar entón! Quedei en silencio e moi devagariño marchei para o cemiterio. Alí, sen importarme os mortos daquel verán, asubiei un requiescat in pace pola alma dos que nunca compuxeron unha canción, dos que nunca escribiron uns versos. Alguén marchou sen facer ruído e eu soñei entre os nichos da canción.
Ese alguén colleu un libro de poesías e púxose a recitar sobre os intervalos das fases da lúa. Eu collín un simple poema, mirei para a anduriña e nos seus ollos vin pura poesía. Para que recitar entón! Quedei en silencio e moi devagariño marchei para o cemiterio. Alí, sen importarme os mortos daquel verán, asubiei un requiescat in pace pola alma dos que nunca compuxeron unha canción, dos que nunca escribiron uns versos. Alguén marchou sen facer ruído e eu soñei entre os nichos da canción.
Finca
Fierro. Martes, 5 de febreiro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario