Rapidiño
e correndo. O birlibirloque dun conto está na forma de contalo. Podo
contalo
cos dedos das mans ou a través dunha canción de Cyndi Lauper. Así
de simple.
Tamén
podo
oulear desde un outeiro facendo de lobo pero sen ser lobo. Non é tan
fácil ser lobo! Facemos mellor de cordeiros. Somos máis mansiños.
Queren e desexan que sexamos máis mansiños. Así de sinxelo. E nós,
por arte de encantamento, facemos maxia bailando sobre a punta dun
dedo, é dicir, ó son que nos tocan. Xa quixera eu saber tocar o
son de Miles Davis, por exemplo.
Rapidiño e correndo miro o reloxo e
vexo que é tarde, moi tarde. A unha menos cuarto da noite. Así é
que non queda outra que dicir que todo ten o seu principio e a súa
fin. Isto empezou e tamén acabará. Que remedio! Tamén empezan e a
acaban os temas ou as bandas sonoras do mestre Morricone. Tan só non
quero que acaben os contos, aínda que non os saiba contar, ou aínda
que os conte de distinta maneira. É bonito que algunhas cousas teñan
dúas versións. Tamén é un crime que a algunhas obras mestras lles
fagan unha versión ou continuación. Menos mal que eu nunca deixarei
caer sobre o papel nin tan
sequera un chisme
ben contado; polo que, cando remate aquí, rematará para sempre.
Rapidiño e correndo xa foi. Ou xa o contei.
Finca
Fierro. Venres, 22 de febreiro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario