POBREZA DE ESPÍRITO

Pobreza de espírito na observación dunha raza humana que ás veces está amorfa e outras demasiado espelida. Para elo, lánzome en paracaídas desde o Alto do Corno e deixo que o vento me leve ata o infinito e máis alá, é dicir, ata a Chaira, onde aterro, con moita suavidade e cun sorriso non beizos. Penso para min mesmo que son un profesional. Son un profesional para todo. Son pau para calquera culler.

Pobreza de espírito do meu pobre espírito. Porque alucino en colores ante os meus propios soños. Porque me sinto heroe sen capa nin espada, sen floco nin forza. Pero son o heroe dos tempos nos que a raza humana nin tose nin moxe, simplemente contempla e queda pensando nos biosbardos. Que bonitos son os biosbardos! Somos o espírito que dorme o soño dos xustos. De que xustos, oh, de que xustos? Quen estea libre de pecado, que tire o primeiro cantazo. Pobreza de espírito nunha ladaíña que quere dicir todo e non di nada. Quere que a raza humana se erga, se levante contra a forza infame, abxecta dun poder apoltronado e ruín, moi ruín. Pero aquí estou eu, pobre de espírito, para rebentar o universo infinito. Como un heroe que vai e vén pola galaxia e séntese perdido. Síntome perdido. Pobreza de espírito nun sentimento que quere salvar a raza humana. Non ten salvación.

Finca Fierro. Domingo, 10 de febreiro de 2019