Teño
sede. Bebo un vaso de auga. Cando hai sede hai que beber. Cando hai
sono hai que durmir. E cando vai un paxaro voando, hai que mirar para
el. Cando soa a trompeta de Chet Baker hai que escoitala e calar.
Hai
músicas que son a sombra do silencio. Raño o ollo esquerdo porque
me proe. Máis seguro que sexa polo sono. Pero... vaiche boa!; aínda
penso ver unha película á unha da noite. É que mañá seica hai
alerta laranxa por temporal.
Como ó rapaz lle suspenderon o instituto, eu
tamén aproveitei e pedín o día. O que significa que non madrugo. O
que quere dicir que me deitarei tarde. A non ser que a película sexa
moi pero que moi mala.
Cando algo, calquera cousa é mala, o mellor é
deixala de lado. Claro que se ó lado só hai mingalla, pois haberá
que seguir vendo o que non ten moito que ver. Menos dá unha pedra.
Unha pedra pódeche dar un bo cantazo, iso si. Vangelis fai que a
miña imaxinación viaxe polo espazo sideral dunha fantasía. Cando
un desexa de corazón viaxar polo universo infinito, todo se lle
volve cósmico, doutra dimensión. Cando
penso que te fuches, negra sombra que me asombras, vexo que aínda
estás aquí. Rosalía
sempre me asombrou. Sorrío
cara á miña sombra.
Finca
Fierro. Xoves, 31 de xaneiro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario