GRAZAS, INMA LÓPEZ SILVA

Chámome Tais Valente Madeira. Son muller. Síntome muller. Ou iso pensaba. Logo de ler o libro de Inma López Silva “Chámame señora, pero trátame coma a un señor”, dubido moito de que, ata agora, me sentise muller. Asimilaba aquelas olladas de esguello como algo lóxico, como algo que estaba aí de toda a vida. Intuía que me desexaban. Agora vexo que de mais. Penso na liberdade de ser muller e sei que estiven prisioneira dunha sociedade apegada a un patriarcado inmoral e podente. Se quería quedar nunha verbena, era puta. Se quería escribir, imposible porque non tiña intelecto. Soñaba por entre os palleiros da Aira de Arriba, mais axiña me cortaban as ás coa típica frase de “tes paxariños na cabeza”.

Non obstante, agora, coa idade, son e síntome muller. E mírolle ós ollos a esa lascivia que asoma pola meniña dos seus ata que acaban agachando a vergonza. E escribo catro poemas ben compostos sobre a indecencia, sobre a obscenidade duns machos que se teñen por moi machos. E berro forte e claro que son muller. E quero que todas as mulleres do mundo sexan e se sintan mulleres. Son Tais Valente Madeira, a filla precisamente da Parrocha. Que quede moi clariño de onde procedo! E son libre. E síntome libre. Grazas, Inma López Silva.

Finca Fierro. Xoves, 21 de febreiro de 2019