Que desastre! Non sei se non se
acabará o mundo. Pasa das catro da tarde e aínda non lin ningún
xornal. Síntome baleiro. Síntome impotente. Non son eu. E non me
vale que vexa algunha que outra noticia publicada nas redes sociais
ou que consulte os periódicos pola Internet. Xeralmente nunca o
fago. Porque o meu é o papel. As páxinas teño que pasalas eu. E
por cada páxina hai unha orde de lectura, que, ás veces é certo
que os ollos se me van para outras columnas ou para outros espazos,
pero xeralmente sigo unha orde. Coma en todo nesta vida; hai que
seguir unha orde se non queremos andar á deriva.
Sigo co xornal.
Teño que cheirar o papel. Teño que luxar os dedos coa tinta. E teño
que saborear o café. Porque claro, iso si, co periódico ten que
asomar na mesa ou na barra do mostrador o cafeciño. O peor é que
este vai en tres simples sorbos. Aínda que o sabor, ás veces,
alcanza para todo o periódico. Se por un casual non alcanza, tomo
outro e xa está; non pasa nada. A min o café éme coma o periódico.
Son algo así coma a esencia da miña vida, a esencia que me mantén
en pé e con ansias de que chegue o día seguinte... para ler o
periódico e tomar un café. Por iso agora mesmo estou adoecido; son
as catro e media da tarde e nin xornal nin café. Así é que marcho
coma un lóstrego a ler o periódico.
Finca Fierro. Xoves, 20 de xuño de
2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario