Tempo de esperanza. Esperanza de que?
Se agora mesmo ásanse os paxariños. A canícula obriga a buscar
unha sombra que non hai. Sombra que me asombras. Aquela Rosalía
dicía cada cousa. Sombra que me asombras. A min asómbrame que non
teñamos unha insolación. Este paspán quixo ir ás tres e media da
tarde a arrastrar uns postes de cemento polas gabias da ex viña.
Menos mal que as mulleres cando mandan... mandan. E menos mal tamén
que mandan sempre. Para onde vas, toliño. E non fun. A ver, quen non
lle fai caso a unha muller, á propia muller. Despois quedei pensando
que ó mellor, ela, ata tiña razón. Que ó mellor podía darme unha
insolación na Costa da Gándara.
Agora xa non aguanto o sol como o aguantaba. De mozo lía ás tres da
tarde pola Pitediña
de Baños de Molgas a peito descuberto e tan só cunha viseira na
cabeza. Agora (a idade é o carallo) axiña noto un ruxerruxe nas
tripas que, ou me bota para atrás ou busco inmediatamente unha
sombra. Sombra que me asombras. Non me podo asombrar porque non hai
sombra a tantos quilómetros á redonda. É unha esaxeración pero
haille que dar señorío
a esta canícula que está
caendo e ó meu descanso por non ir arrastrar postes. Ó mellor tamén
lle fixen axiña caso á muller porque algo de nugalla había no meu
corpo.
Pizzaría
Vivaldi da Valenzá. Sábado, 29 de xuño de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario