Unha nube negra sobre o ceo molgués
semella que está quieta, pero móvese. Como se moven os desexos
dunha ansiedade que está pechada na habitación dunha novela barata.
Camiño cara á sombra da nube e chego xusto á altura da aira da
Maquieira. Claro que axiña teño que trasladarme para acougar na
aira do Pombal porque, como dicía, a nube negra móvese. Como se
move o raciocinio dunha historia que debería contar, pero que hoxe
non me apetece. Non todos os días un deixa que a inspiración se
bote ó camiño. A inspiración vén e vai cando o autor finca os
cóbados sobre unha mesa; que ela soa non escribe un poema.
A
condenada da nube negra semella que só lle gusta estar enriba das
airas molguesas. Porque xa estou á sombra dela e dun palleiro na
aira da Igrexa. Porque a nube negra moveuse unha vez máis. Como se
moven as sensacións dunha vida que buliu de aira en aira e por entre
os toxos e xestas duns montes eternos. Hai vidas e tempos que si son
merecentes de plasmalas sobre uns papeis en branco, con inspiración
ou sen ela. Unha nube negra sobre o ceo molgués, que segundo pasa o
tempo, esvaece para deixar pasar uns raios de sol que iluminan a toda
a vila de Baños de Molgas. Busco entón a sombra dos canastros da
aira de Arriba. Alí cerro os ollos e deixo que o tempo pase e o
silencio se pouse nos meus pensamentos.
Finca Fierro. Sábado, 22 de xuño de
2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario