A ANSIA DE VER O MAR

Collín o coche e corrín como alma que leva o diaño. Agora que, a min, o que me levaba era a ansia de ver o mar. Ou polo menos de sentilo. Ou simplemente de cheiralo. Porque o mar ule. Coma todo. Corrín moito e cheguei. Ulín, sentín e vin o mar. En fronte de min. Atrás acababa de deixar o silencio bambeando entre uns piñeiros. A pena era que non fose entre uns carballos ou castiñeiros. Porque onde estean estas árbores que se quiten todas as demais. Á miña esquerda había unha vila cargada de cemento e sostida por moito ladrillo. O granito brillaba pola súa ausencia. E iso que case estaba moi preto da patria desa rocha. Pero claro, o cemento e o ladrillo son máis rápidos, máis cómodos e máis económicos.

Á miña dereita estaban as penas que alguén deixou caer entre os contedores de lixo. Pobre! Debaixo dos meus pés acomodouse o asubío dun tempo. Aquel asubío que, segundo o ton, todo o mundo sabía para que servía. Eu o primeiro, que era quen o lanzaba. Pois si, era unha chamada a unha balanza romana para que me pesase os gramos de felicidade que tiña naquel momento no corazón. Non toda a felicidade ten o mesmo peso. Agora mesmo, no meu ser, a felicidade era grande, con peso e inmensa porque estaba a cheirar, a sentir e a ver o mar. Este mar que fai ruído pero que, se queres, podes meterte nel e apalpar o silencio. Non me metín.

Pizzaría Vivaldi da Valenzá. Xoves, 5 de setembro de 2019