Queren
as galiñas que as empreñen os galos para deixar logo escapar os
ovos polas barroncas de Barricobos.
Logo,
no relax
da emoción, no
descanso da felicidade cantarán a coro “vivir así é morrer de
amor” en memoria de Camilo Sesto. Sempre haberá pitas que
intentarán buscar o gozo entre o barullo dunha canción. Sempre
haberá galos que baballarán
por uns instantes de consolo. E ninguén, absolutamente ninguén será
quen de prohibir unha ascensión ó ceo. Queren as galiñas furgar
por entre os refugallos
da aira do Pombal e peitear aqueles sacramentos que uns cantos
paspáns deixaron caer desde os tempos da ignorancia.
Por entre as
xestas do alto da Chaira asoma o ruxerruxe de “algo de min, algo de
min vai morrendo” que Camilo Sesto compuxo un día no que alguén
(tan só alguén) pensou que o galo da Sinda A Cachafeira estaba a
violar a varias galiñas (non só a unha) de Ludivina A Parideira.
Foi o propio raposo
que pasaba sen
querer
o que tivo que testificar ante eses ignorantes ou incrédulos que non
houbera tal violación, que a algarada fora consentida. Alguén sacou
o asunto fóra de contexto. Se basta con ver ás pitas como se botan
a correr pola planicie de Barricobos con dirección á Tapada Nova. E
ás carreiriñas, Camilo Sesto di que “xamais, xamais” nos
metamos coa felicidade dos demais, aínda que sexan animais.
Pizzaría
Vivaldi da Valenzá. Luns, 9 de setembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario