Xemen
as gallas dos amieiros cando se rozan entre si e un lóstrego furga
nun penedo coma se quixera buscar o punto vermello do inferno.
Toda
treboada ten o seu momento. Berra o gaio de tal forma que semella que
remata o mundo e a páxina dun libro conta historias para que alguén
intente soñar coa forza do vento sobre un viraventos ou sobre un
bambán cheo de ilusións. Non todo corre na mesma dirección. Cae
unha bágoa de alacrán sobre a antena dun saltón, mentres un
astronauta contempla o ir e vir das ondas do mar, o ir e vir do
centeo que se dobrega, que se cimbra,
que se abanea.
Quero voar sobre a congoxa
dun pensamento. Quero sentir o agarimo dun neno. E quero quedar de
pasmón ante a escala musical do silencio.
Corre un can polo lameiro
abaixo e catro palleiros levan a cabo un baile nocturno na aira do
concello. Bastará tan só un seitureiro
para eliminar as matogueiras dunha novela barata. Non todas as
novelas contan historias para envolverte ou
para
involucrarte
nunha aventura. Menos mal que un simple sentimento xa é toda unha
aventura, unha
andaina.
Intento cruzar o río Arnoia por onde é máis fondo. Afogo. A auga
arrastra os recordos que foron e sepulta a inocencia do que fun. Pido
que ninguén chore por min. Que
nin tan sequera se me recorde. Porque todo o que fun quedará perdido
no tempo. E o tempo, moitas veces, é efémero, pasaxeiro,
curto, pasadío...
Pizzaría
Vivaldi da Valenzá. Venres, 20 de setembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario