PANCHOS, O DE OURENSE

Golpeo os xeonllos o un contra o outro coma se estivera nervioso. Pero non estou nervioso. Son eu así. Ás veces fago tremer as pernas a tal velocidade que cando quero parar tardo un bo cacho. Non obstante, cando vexo unha película e cando vou ó mellor na metade da súa proxección, caio na conta de que non movín para nada a man de onde a situara ó empezar o filme ou de que non abrín o puño de tan forte que o tiña pechado. Non é que estea tenso. Simplemente que vivo con tal ansiedade e intensidade a película que... son eu así. Tamén é verdade que cando escoito, por exemplo, a John Coltrane quedo coma un paxariño. Outras veces venme á mente, así de súpeto, que en Estados Unidos non hai maneira coas armas; seguen a cuspir balas a darlle cun sacho. Por exemplo, hai uns días en Texas. Ale, sete mortos, coma quen non quere a cousa. E os ianquis seguen tan panchos.

Pero panchos-panchos non hai coma os de Ourense, que estamos á cola en todo ou practicamente en todo e seguimos dálle que dálle outorgándolle o poder ós dous grandes partidos, que non nos representan nin nunca o fixeron nin o farán. Estamos á cola en gastos do Estado para conservar as estradas. E que máis nos dá se estamos acostumados ós camiños dos carros; se aínda o outro día andabamos cos carros das vacas de aquí para alá. Para que queremos nós estradas!

Finca Fierro. Mércores, 4 de setembro de 2019