Tarde primaveral. Con aire. Con sol. Este, ás veces, esfúmase, escóndese, acóchase baixo a explosión do pole dos piñeiros. Pon todo perdido. Tanto que acabo de abrir o caderno e cando apoio a man para escribir xa noto o po rabuñando na pel. Tarde primaveral na que saco un chisco o bozo, a mascariña, a carantoña que aínda nos obrigan a levar para tomar o café. Que está moi rico, por certo. Tan rico que é coma o gozo que te leva á éxtase ou coma o desexo que te levo ó gozo e á éxtase. Máis ou menos.
Tarde primaveral na que vexo como a rula se achega ata o niño e alí está o seu amigo para darlle abrigo. Os animais son como as persoas cando se achegan a quen lle rouban os sentidos. Os animais transforman un instante nunha eternidade, o tempo nun suspiro, a distancia nunha meta e corren ou voan ou se arrastran ou reptan para alcanzar a gloria. E xemen coma os humanos.
Tarde primaveral con aire e sol e polen e música e gozo e abafo. Abafo ou agonía pola impotencia de non saber realizarme como animal. Teño moito que aprender deles. Tamén aprendo das conversas entre o sentimento e un pensamento, ou viceversa; dos encontros entre unha fantasía e unha realidade, dun concerto entre o silencio e o ruído, e dunha solicitude na que hai que marcar un si ou un non ou un quizais. Non sempre sei actuar de fixo.
Tarde primaveral na que o pole dos piñeiros pon todo perdido e na que o aire, este aire quente, africano, leva estas pingas de orballo ó xardín das delicias ou ás pradeiras das alegrías.
Café Kibu da Valenzá. Mércores, 31 de marzo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario