Mirei para a pataca verde. Non estaba soa. Á súa beira había moitas patacas verdes. Todas elas fixéronme pensar naqueles tempos nos que se botaban á man as leiras máis grandes. Quixen dicir leiras enormes, pero en Galicia, na contorna de Baños de Molgas e de Castrelo de Miño, o minifundismo era e aínda é o rei e señor da miseria agrícola. O daqueles tempos si que é un dicir, pois mesmamente onte, este labrego andou botando patacas co sacho. Aclarar tamén que, onde as botei, en Macendo, ó sacho chámanlle peta e ó que eu lle chamo aixada, eles si lle chaman sacho. Como son eu quen escribo, queda en sacho... e non ten máis volta.
Sigo mirando a pataca verde que atopo nunha finca da Valenzá, xusto ó rematar o atallo da Finca Fierro, e, véndoa, é bonita de carallo. Pero se deixo remexer un pouco ó pensamento, tal fermosura empeza a esvaecer ante o traballo que dá para poñela e vela, máis tarde, verde. Non, non especifico aquí os pasos que se levan a cabo ata o momento actual porque, máis ou menos, sabémolo todos. Aínda que é certo que, algúns ou incluso unha boa cantidade de xente, non saben moi ben o que é un sacho, polo que moito menos saberán que hai que facer para sementar unha pataca e conseguir que chegue a verde, a semellar fermosa.
A pataca verde é certo que está aí e que é bonita. Pero atrás deixou suor e case bágoas. Deixou dores nos riles e nos brazos. E deixou tamén unha frase para a eternidade: que Dio-las aumente. En plural porque, lembrade, á beira había varias patacas verdes.
Café A Pedreira da Valenzá. Mércores, 7 de abril de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario