Cada país é un mundo e as súas leis, ás veces, chocan coas conciencias de moitos. Italia tipifica no seu código penal as blasfemias. A verdade é que tampouco nos deberiamos de asombrar tanto, pois non hai moitas décadas que en España, non sei se estaban tipificadas, pero si sei que eran practicamente pecado mortal. Ata por veces, se as soltabas diante de certas autoridades, podías levar unha hostia ou máis que unha labazada.
O outro día sancionaron a Gianluigi Buffon cun partido de suspensión e 5.000 euros de multa por blasfemar. Aquel que non coñeza a Buffon podo aclararlle que quizais hoxe sexa a maior institución italiana e que, por referencias que teño, seica é unha marabillosa persoa. E, por suposto, o porteiro eterno do fútbol mundial. O de eterno vai polos seus 43 anos e aí segue.
Eu son unha marabillosa persoa (que vou dicir...) e boto pecados coma un leviatán. Porque o pecado, a blasfemia é esa carraxe que se leva dentro e que hai que expulsar se non queremos que nos corroa por dentro. A blasfemia é o método que substitúe á violencia. No mundo do fútbol, ante unha forte entrada ou ante unha mala decisión arbitral é normal que se blasfeme. É máis, é bo que se blasfeme porque, se non se fai, córrese o risco de saltarlle na aña ó contrario ou ó árbitro.
Cando eu andaba coas vacas e ante certo comportamento destas, só tiña dúas opcións: ou lles daba unha malleira ou me cagaba en todo o que se había que cagar. A blasfemia ou o pecado é liberación. As labazadas ou as malleiras son violencia.
Café A Pedreira da Valenzá. Xoves, 1 de abril de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario