FENÓMENO

Desde sempre, desde que nacín, desde que o mundo é mundo son un fenómeno. Corro, corro e nunca chego. Son coma o pan centeo, que corre e corre e nunca encobre. Consigo bailar sobre o índice da man dereita e sentarme no furabolos da esquerda. Son o fenómeno que perseguiu, acosou e derrotou ó Rambo que andaba solto polo monte Medo. No monte de Pinouzos faría aterrar ó Falcón Milenario naqueles tempos de cando Ronald Reagan empezou coa esperpento da guerra das galaxias.

Son o fenómeno que un día me tirei desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas, a uns trinta metros de altura, e non me pasou nada. É máis, cheguei abaixo en cámara lenta, ó ralentí, coma se fose o mesmo Supermán cando volve do planeta Krypton. Algún ata pode pensar que me quería suicidar. Que va; tan só quería probar que se sentía. Sentín o aire sobre a miña pel, sentín como se me abrían os ollos, sentín algo de medo, pero sobrepúxenme a unha futura desgraza e, xa digo, aterrei coma un santo. Son un fenómeno!

Unha tarde de agosto tamén me tirei ó mar sen saber nadar, e non vai un puto delfín que me levou correndo e con alegría ata a praia. E tampouco me quería suicidar, pero pensaba que, por min mesmo, era capaz de volver á orela. Sigo sen sabelo por culpa dese maldito delfín. En principio, seguirei bailando sobre un dedo e contemplando o correr do pan centeo. Son ese fenómeno que digo que estou aínda que non estea, ou que vou aínda que non vaia. Por en canto, quedo quieto.

Finca Fierro. Martes, 6 de abril de 2021