O BOSQUE

Por unha vez, e sen que sirva de precedente, non me deteño na terraza dunha cafetaría a tomar café e deixo que os pasos me leven ata o bosque que hai xusto un pouco antes de chegar a esa lagoa chea de ilusións que están aí precisamente para que goce con todos os anhelos que me ofrece esa ansia que me escaravella por dentro. Cando chego ó bosque o primeiro que noto é a humidade que reina dentro del. O bosque cheira a húmido. E nel sei que aniña o desexo dese animal que levamos dentro. A espesura do bosque abriga eses versos que se escribiron en silencio e que saen espallados dos recantos da memoria. A espesura dá calor. O bosque está moi quente e o desexo do animal ferve.

Sento ó lado dun carballo vello, contemplo o voar das bolboretas e escoito as melodías das rulas. O cheiro a humidade empeza a ser agradable; ten o seu aquel que penetra con gusto e con ansia nas entrañas, na miña intimidade. Cando canso de estar sentado boto a correr por entre a maraña de flores e plantas e herbas e toxos e xestas e árbores ata que a ansiedade pouco a pouco acouga nos suspiros do tempo, do meu tempo. Os meus saloucos.

O bosque envolve as miñas aspiracións, o meu afán e enreda nas circunstancias que me levaron a el e non a unha terraza. Na escuridade hai luz divina e na humidade esvara o aparato reprodutor das ansiedades que levan secas desde hai moito tempo. O bosque é o colchón no que me tumbo para soñar que non todo é deserto nesta existencia calada; que o tempo, cando corre, ás veces, faino para ben. Pecho os ollos e espállome polo bosque da salvación, da miña salvación.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Luns, 5 de abril de 2021