Corrín baixo a protección dunha nube que, pola contra, me perseguía. E corría en silencio. Tan só os meus pés facían algo de ruído. Pouco; porque intentaba amortecer os saltos. Cando quero sei correr ben e sen facer moito ruído. Como tamén sei mirar de esguello á nube. Gababa a súa protección, pero xa me amolaba ben o de que non me deixase nin a sol nin a sombra. Claro que, ela mesma, cubríame do sol e dábame sombra. Por certo, a nube nin era branca, nin era moi negra; quedemos entón en que era gris.
Corrín uns metros baixo a protección dun túnel, e foi aí onde, efectivamente, deixei de ver a nube gris. Quedaramos en que era gris, non si? Non a captando, non sabendo dela detiven a miña carreira para elucubrar sobre algunha opcións para cando saíse do túnel: desaparecería a nube gris?, quedaría atrás?, desprazaríase moito para a parte esquerda?, para a dereita? Seguín esperando para darlle opción á propia nube de que fixera algo, de que actuase por si soa.
Tan só foron uns minutos os que estiven parado por debaixo do túnel. E sabedes por que? Porque xa botaba de menos á maldita nube gris! Perseguíame, pero sabía que me facía compañía. E a compañía en soidade sempre se agradece. Así é que saín do túnel e, mesmamente, alí seguía, xusto por enriba de min. Xa non a mirei de esguello; fíxeno de fronte e díxenlle: imos alá. E seguín correndo baixo a súa protección.
Café Sports Century da Valenzá. Venres, 2 de abril de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario