Rematou a etapa do Tour de Francia e saín. Porque saír hai que saír. Xa empezaba a ter mono de fútbol. Xa teño mono de fútbol. Menos mal que o ciclismo chega para cubrir un pouco un recanto da miña selva. Pero quen me enlea agora con palabras de nostalxia é a “canción pra adurmiñar a lembranza” de Fuxan Os Ventos. Déixame un pouco tristeiro. Menos mal que eu axiña me animo. Non me importa pintar o tolo ou falar só. Tampouco me importa berrar desde o alto dun outeiro. Son moito de berrar desde os puntos máis altos. Un dos mellores lugares para facelo é o campanario da igrexa de Baños de Molgas. Tamén podo berrar ante o túnel da Ponte das Cepas.
.jpg)
Desde a Ponte das Cepas penso tirarme un día ó río Arnoia, a ver se afogo. Creo que xa me tirei unha vez, pero non lembro xa que pasou. Non debeu pasar gran cousa porque aquí sigo. E iso que a altura da Ponte das Cepas ten o seu aquel. Por iso creo que tivo que ser unha caída milagreira. Para seguir aquí, contando o conto.
Logo de berrar moito, calo un pouco. Para asentar a gorxa. Para coller folgos. Por se hai que volver berrar. Nunca se sabe. Pode pasar algo gordo ou grave, e berro. Poden cruzárseme os cables, e berro. Non obstante, cando contemplo unha roda do carro que leva anos á beira da palleira vella, aí asubío. Asubío de admiración e de gozo. Porque a vexo bonita e porque penso en todos aqueles camiños que trillou, que rodou. Leva anos aí, exposta, apoiada na parede e sendo coma un recordo do tempo que xa foi. A nostalxia empreña melancolía e a melancolía pare soños. Ou recordos.
Café Brétema. A Valenzá. Martes, 5 de xullo de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario