A RUTINA BARATA

 

Espertei cedo e sen saber por que espertaba. Collín o coche e sen saber por que o collía e para onde iría. Pero fun. Púxeno a andar. Ou a correr. Parei na libraría e sen saber por que paraba. Tampouco souben por que mercaba un periódico. Un tan só. Cando eu sempre leo dous. Volvín subir ó coche e sen saber por que subín nin por que fixen o posible para que se puxera a correr. E correu durante uns quilómetros. Bastantes quilómetros. Moitos quilómetros.

A dicir verdade, non sei moi ben por onde pasei, nin que pobos crucei, nin se vin algún corzo ou xabaril. Sei que cheguei a un lugar e sen saber que lugar era. Aí detiven o coche e sen saber por que o freaba. Simplemente baixei e collín o libro que sempre levo comigo, xunto co periódico que mercara sen saber por que o mercara.

E foi a partir dese momento cando non souben que máis facer. Porque nin sabía onde estaba nin sabía que facía alí. Quedei de pasmón ó lado do coche e remexendo na memoria a ver se conseguía sacar algo en limpo.

Nada. Desconfío desa rutina barata (ou diaria) que, ás veces, fai que iniciemos accións ás cegas. Berrei por alguén e sen saber por que berraba e a quen chamaba. Porque aínda que asomase alguén, que lle preguntaba? Se nin tan sequera sabía quen era eu. Deixei pasar o tempo e sen saber se este pasa. Ou corre. Ou voa. Deixei estar o asunto tal como estaba e, agora, que cada quen pense o que lle dea a gana.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 2 de xullo de 2022