NO CUMIO DA MADUREZ

Como cambia o asunto! Moitas veces dinme, e eu mesmo me digo, que vou vello. Porque a idade ou os actos non perdoan. Pero este mesmo periódico descubriume hoxe que os españois sitúan o inicio da vellez a partir dos 74 anos de idade. E tanto que cambia! Aínda me quedan bastantes anos para ser vello. A estas alturas, e por moito que digan que o tempo voa, once anos non pasan tan facilmente e podo sentirme, hoxe, feliz e contento. Case podo asegurar que, desta maneira, estou no cumio da madurez.

A min, por un lado, xa me parecía raro que se me empezase a catalogar de vello, mesmo que eu me considerase xa vello. Cando vexo, noto e sinto que a miña cabeza responde igual que cando andaba no monte coas vacas, ou cando xogabamos ó fútbol na Carballeira, ou cando iamos ós niños á Parrumeira, ou cando goldrabamos o río Arnoia para cruzar a Pinouzos.

Si, tamén é certo que ás veces, só ás veces, me fraquea, me mingua todo algo... que se a vista xa non é o que era, que se o oído xa hai que berrar algo, o que significa que, como non se oe ben, berro porque penso que o interlocutor está como min; que se os reflexos xa tardan en reaccionar e que se a memoria, ai a memoria! A memoria, tamén me quero enganar dicindo que como agora non trato con... pensando neses actores dos que xa non lembro o nome, porque, ó non ler tanta revista cinematográfica, pois xa non estou tan ó día. Unha escusa barata. Pero aínda así, repito: no mellor da madurez. En principio, de vello, nada, eh.

Café O Chicote. A Valenzá. Luns, 4 de xullo de 2022