A SOMBRA QUE ME ASUSTOU

A sombra que se me achegou case me asustou. Era dunha pomba e pensei que se me botaba enriba. Acabou aterrando no toldo da terraza, xusto tamén no momento en que eu sentaba na mesa. Vin a sombra tan cerca e a tal velocidade que me alterou o corazón, mesmo o sentido. O descoñecido, ás veces, mete a un nun apuro. Descoñecido porque, antes de ver a pomba, vira tan só a sombra.

Coa tranquilidade xa —logo da alteración—, tomo o café e incluso deixo que, á causa do asombro, asome un sorriso de consolación. Hai instantes, momentos, ocasións nas que un movemento estraño ou ignoto repercuten ou inciden no sosego do guerreiro. Un guerreiro que, pobre, se asusta dunha simple sombra.

Agora, sen sombra, e xa sen café, observo á propia pomba que, finalmente, acabou na beirarrúa e buscando migallas por entre as mesas para poder levalas ó papo, ó bandullo. Observo, así mesmo, a foto dunha revista que está noutra mesa, como dúas rancheiras sorrín ante unha tractoreta de leña, medio apoiadas, ou máis ben arrimadas, a parede dunha carreira. Non fan sombra porque parece que, elas, xa están á sombra. Aínda que, desde esta distancia, tal perspectiva pode causarme algo de engano. É igual, con sombra ou sen sombra, a foto está no fondo da páxina, á dereita.

Completamente calmado, sigo os pasos da pomba. Porque aínda non marchou e porque cada vez se achega máis a min. Ó mellor quere pedirme perdón polo susto que me deu coa súa sombra. Lánzolle unhas migallas de galleta en sinal de desculpas aceptadas. Cólleas e emprende de novo o voo. E agora si que a súa sombra xa non me alterou.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 17 de setembro de 2024

ARRINCAR A PEL ÁS TIRAS

Arrinquei a pel ás tiras, ó estilo da camiseta do Atlético de Madrid ou do Athletic de Bilbao, é dicir, tira si e tira non. Fixen como me quería facer miña nai, que sempre me ameazaba con arrincarme a pel. Eu, co paso do tempo, usei esta ameaza cunha amiga moi amiga cando era neniña, pero que agora, non vén ó caso.

Nas tiras que me quedaban sen arrincar prendía chapas desas publicitarias nas que, unha, puña “son eu, que non es ti”, noutra, “mira para adiante, que podes tropezar” e, nunha terceira, “nin río nin choro, mamo”. Había máis mensaxes que agora mesmo non proceden. En total, colgara da miña pel dez desas chapas.

Xa sei que alguén está a catalogarme agora mesmo como masoquista ou algo semellante. A min dáme igual; eu fago da miña pel leiras cheas de regos ou lameiros con herba verde. E se, ás veces, non fago nada con ela é porque non se me ocorren ideas. Non sempre a inspiración aparece en forma de sacrificio. É un sacrificio, unha inmolación arrincar a pel? É unha tolea colgar, dependurar chapas dela? Todo o que vós digades e eu queira.

Quixen arrincar a pel e resistín coma o Dúo Dinámico ese na peste do século XX. E cando me cicatricen un pouco esas tiras espelicadas, arrincarei as demais tiras para quedar todo esfolado e ser o monstro dos masoquistas. Outros tíranse ós toxos e saen bailando un sirtaki imitando a Anthony Quinn en “Zorba, o grego”. Eu arrinco a pel para dicir que non me mete medo nada e que detrás dun día vén outro no que... eu que sei que farei! Son imprevisible.

Rooster Bar. Ourense. Luns, 16 de setembro de 2024

SUBIDA Ó MONTE CALVARIO

O que avisa non é traidor. Vou subir ó monte Calvario cunha cruz de ferro ás costas. E non quero que ninguén me axude. Na primeira estación presentareime. Son Mateo Díaz Santacruz, o fillo da Peseta e do Carracho. Agora mesmo teño 33 anos, coma os de Xesucristo. Na segunda estación deixo que no traveseiro ou patibulum, o que queira, que descargue as súas culpas. Malo será, que non poida con elas. Son de Formigoso, unha aldea de Baños de Molgas, onde tamén cremos no Salvador dos homes. A proba é que cargo con esta cruz de ferro que pesa pero que aguanto; con ela e coas culpas.

Na terceira estación deixo que unha moza me refregue a cara con flores de toxo, que seica son boas para aliviar as penas (ou as parvadas). Estudei nos Milagres, nun colexio de curas, que é o mesmo que dicir que o meu propio calvario vai por dentro. Agora mesmo estou subindo ó auténtico e aguantando as burlas de moitos cristiáns. É igual; eu sigo dálle que subo, que malo será que non chegue ó final.

Na cuarta estación, alguén me berra de atar un nobelo ó madeiro vertical ou stipes para que en toda a subida se desenrole e así descubrir a lonxitude do fío e a distancia que camiño. Cousas máis raras me pediron en vida; como a resurrección dun escornabois que levaba tres días morto onde os penedos de Barricobos. Cando non estudaba nos Milagres araba nas leiras, cavaba os terreos e rozaba as silveiras.

A subida ó monte Calvario consta de 14 estacións, que, coa cruz de ferro ás costas (a de Cristo era de madeira) vaime levar o seu tempo. A cada pouco, paso a paso, confesión a penitencia ireinas contando.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 13 de setembro de 2024

POLAS CORREDOIRAS

Botei a correr polas corredoiras da esperanza e coa ilusión de atopar a nave ou vehículo espacial dos soños. Soñar por un universo sen fin ten que ser moi bonito.

Cando cheguei á altura das leiras da señardade vin a unha muller regando pementos e demais produtos de horta... descalza! Lanceille un saúdo cun berro seco e aceneille coa aixada das ansias en alto. Deixei escapar un sorriso. Sorrimos os dous. E alá a deixei dándolle de beber ós seus versos.

Subín a un carballo para intentar ver a conciencia na distancia. Esta estaba a botarse ás boleiradas polas ladeiras dun outeiro. Ese outeiro que, case na parte baixa, ten forma de bico do peito. Aí, o devezo sempre vai máis alá do anhelo.

Baixei do carballo e seguín correndo polas corredoiras dunha novela barata, esa na que o protagonista vai e vén, ou sexa, bambea impulsado por unhas ideas estrañas. Agora, cada quen que baile un chotis cunha araña. Ou pode cantar un réquiem coa alma preñada de lama.

Cando cansei de andar polas corredoiras, volvín sobre os meus pasos e vin que a muller seguía regando versos... descalza. No adeus volveron os sorrisos e os desexos dunhas boas colleitas, en forma de poemas... ou de novelas. Seguro que as dela son mellores que as miñas baratas.

Entre a ida e a volta polas corredoiras das inspiracións, nin atopei a esperanza nin a nave ou vehículo espacial que me fixese soñar. Aterrei na realidade do que é e do que está; pero, iso si, preparado xa para unha nova andaina chea de intencións.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 13 de setembro de 2024

O ASUNTO

Engurrei o fociño porque o asunto cheiraba mal. Non lle vía moita saída; porén, había que tirar para adiante. Tirei pero cos ollos ben abertos, con sosego, sen medo pero con cautela. Cando algo cheira mal hai que tomar certas precaucións, ou, como se adoita dicir, todas as precaucións son poucas. Eu, por se aquel, actuaba con prudencia; sen pausa pero amodiño.

Miña nai era sabia e dicíame sempre que cando algo cheira é porque hai podremia, ou polo menos empeza a podremia. Eu notaba que o asunto empezaba a cheirar. Non é que fose un cheiro que botase para atrás (a proba é que xa dixen que estaba tirando para adiante), pero creo que a gangrena xa estaba aí. A necrose do asunto.

E canto máis avanzaba, máis engurraba o fociño. En cada paso que daba cara á adiante, xa empezaba a estar máis que arrepentido de meterme ó mar sen roupa de augas, en camisa de once varas. Non sei se non estaría pecando de inocente. Tamén me dicía miña nai: confianzas, as xustas. Eu confiaba de máis. Non era a primeira vez que me dicían que fose, e ía; ou vén e tamén ía. Submiso coma un can de palleiro.

Ser desconfiado nunca foi o meu; e iso que, máis dunha vez, as confianzas déronme de labazadas. Si, aquí estou de novo, pero coa mosca na orella, esa é a verdade. Normal, co paso dos pasos e do tempo, un aprende. Tamén co paso dos pasos e do tempo, o asunto cada vez cheira peor. Danme ganas de botarme para atrás. Sei que aínda estou a tempo. Porén, dáme un aquel non botarlle peito ó asunto. O peor é que, de tanta parola, xa non sei cal é tal asunto, nin de que vai. Mal asunto!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 12 de setembro de 2024

SE EU FORA RICO

A gran aspiración do ser humano é a de ser ricos. Eu tamén aspiro a ser rico. Porén, vendo que non o son nin creo que o vaia ser, só me queda cantar “If I Were a Rich Man” como Topol en “O violinista no tellado”. Tamén adoitamos envexar ós ricos pola vida que levan. Eu, sinceramente, nunca matei moito a cabeza nesa cobiza, quizais, claro, polo feito de que nin cheguei a cheirar esa situación, esa aspiración.

Non obstante, hoxe recoñezo que si lle teño envexa a Jared Isaacman e a Sarah Gillis por ser tan ricos e porque, desgraciados, ser os primeiros astronautas en saír dunha nave ó baleiro exterior, sen acreditación de ningunha axencia espacial gobernamental. Certo que nin tan sequera deron un paseo; tan só sacaron pouco máis de medio corpo para fóra. Eu se fora rico coma eles, tamén daría o que fose (todo, se fixese falta) con tal de vivir ese momento. Estar aí, nesa situación, e ter esa visual ten que ser practicamente coma un orgasmo. Sempre sentín debilidade polo espazo sideral, polo universo sen fin. Se eu fora rico, choutaría de planeta en planeta e planaría deica o infinito e máis alá.

Se eu fora rico, crearía un exército de seres humanos, non para facer as guerras, senón para acabar con elas. Mandaría a todos eses soldados a aquelas guerras existentes na terra para que destruíran todo o armamento. Se non hai armas, non hai guerras. Pero o negocio das armas é tan lucrativo que... o dito, mellor facerse ricos que evitar mortes, que salvar almas.

En Sudán levan 17 meses de guerra con 20.000 persoas mortas. A que poucos sabiamos desta guerra? Aquí sabemos moito da de Ucraína e da de Israel (cada vez menos, porque xa as temos tan asumidas, que non chaman a atención), pero da de Sudán... Claro, está en África. E como lles queremos tanto ós africanos...

Pois tamén as hai no Sahel occidental, ou sexa, en Bukina Faso, Malí e Níger, onde as xuntas militares combaten sen contemplacións para recuperar terreo controlado polos yihadistas; así como na República Democrática do Congo, que leva varios lustros de conflito e con momentos de violencia extrema. Destas non sabemos practicamente nada.

Se eu fora rico, ó mellor creaba máis guerras... para ser aínda máis rico. Porque a riqueza é tan cobizosa. É tan cobizosa que impera máis para facer o mal que o ben. Creo. Case é mellor non ser rico. Si, dígoo coa boca pequena.

Finca Fierro. Barbadás. Venres, 13 de setembro de 2024

GRAZAS Ó CÓDIGO MORSE

Como aínda faltaba unha hora para xantar, collín o periódico e marchei lelo ó cemiterio. Aí ninguén me molesta e o silencio é total, profundo. Sentei no nicho dun familiar. Ante a sorpresa dunha noticia na páxina 2, dei un golpe na pedra co calcañar da perna dereita. Ós poucos segundos escoito un golpe no nicho. Case chouto co susto. Dei outro golpe co calcaño e... o familiar contestou. Un familiar que levaba décadas enterrado.

Empezamos a comunicarnos por morse. Eu hai tempo que fixen un curso acelerado dese sistema telegráfico por se, nun futuro, me tiña que comunicar con algún extraterrestre. O meu familiar dominaba o morse debido a que, na Guerra Civil, fora algo así coma un espía. Espiaba os movementos das tropas republicanas e “morseaba” directamente co Paquiño do Ferrol. Así mo contara unha vez segando na herba dun lameiro que temos no Río Vello, en Baños de Molgas. Claro que, ó ano seguinte, nese mesmo lameiro, contoume o conto doutra maneira: que a quen espiaba era ó Paquiño do Ferrol e pasáballe os datos, os pasos que daría o Xeneralísimo ós roxos para que estes lle puxeran algunha bomba e mandalo para aquel sitio. A Historia ensinounos que non houbo maneira. Ante iso, eu, ó final, xa non cría moi ben no que me contaba o familiar. Para min que xa chocheaba algo.

Vaia; desvieime moito do asunto. Digo que parolamos un bo cacho grazas ó código morse. E xusto cando me marchaba, díxome que lle teclease as últimas necrolóxicas, que lle facía ilusión (dentro da desgraza) saber se algún amigo o acompañaba. Mandeille as dos dous últimos anos para que se entretivese estudándoas. Despedinme del cun deica mañá.

Café Brétema. A Valenzá. Xoves, 12 de setembro de 2024

“UN XESTO HEROICO”

Contan as crónicas antigas que a mediados do mes de agosto de 1928, o xuíz municipal de Baños de Molgas, Francisco Salgado (creo que transcribiron mal o nome, pois nesa época o xuíz era Florencio Salgado), botouse “con exposición da súa vida”, ó río Arnoia, nas inmediacións do hotel balneario, para salvar a unha nena de 12 anos que estaba a piques de afogar. Como anécdota dicir que meu pai tiña 10 anos e miña nai 7, o que se pode case asegurar que, os tres, podían moi ben formar cuadrilla de xogos, a non ser que a nena fose doutra clase social. Naqueles tempos había clases sociais. Vaia se as había!

Porén, o que máis me chamou a atención da noticia foi a leve (ou avultada) “esaxeración” do cronista ó dicir o de risco de vida por parte do xuíz. A ver, o río Arnoia, ó seu paso por Baños de Molgas, adoita ser tranquilo e moi calmo. No inverno é certo que cando se desborda é máis que perigoso. Mais a crónica é do mes de agosto, xusto cando o Arnoia leva pouca auga; mesmo hai anos nos que a seca é enorme.

Na zona do balneario é precisamente onde a quietude, o sosego do río é tal que incluso custa dicir para onde corre a auga, e poida que a nena, nese lugar, non tocase fondo, pero a un home feito e dereito, no mes de agosto, as augas do Arnoia non o cobren nin agachándose un pouco.

O “xesto heroico do Sr. Salgado”, como repite o cronista, case é mellor que quede no eloxio, iso si, dos presentes por salvar a nena, que esta, si, estaría en verdadeiro perigo. O Arnoia, por ese lugar non é traidor, nin tan sequera perigoso. E moito menos no mes de agosto.

Tamén é certo que hai que desculpar ó cronista. Sempre nos gustou esaxerar ou adornar de máis os relatos, os escritos, as críticas, as crónicas, os artigos, en fin, as noticias. Unha leve esaxeración dálle máis distinción, máis tensión ó asunto.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 11 de setembro de 2024

DE CORRIDO

Quedo. Marcho. Deixo estar. Non sei que facer. Dúbidas. Silencios. Berros. Bombas. Medo. Ruídos. Cancións. Coches. Árbores. Café. Bolígrafo. Caderno. Ideas. Ideas brancas. Ideas negras. Ideas incertas. Foto dunha ensalada. Noticia política dunha cagada. Goles que caen na portería contraria. Elvis Presley que canta un rock and roll eterno. Unha mosca que molesta. Un desexo que aumenta. Un asubío que se espalla polo Monument Valley de John Ford. Ou de John Wayne. Ou do Oeste de Clint Eastwood e Lee Van Cleef. Móbil na mesa. Apagado. En silencio. Como o silencio dun banco de madeira que se impón, nestes momentos, ó ruído. Berros que mandan ó garete ó silencio. Porque, as veces, berrar alixeira, alivia, calma, mitiga, limpa a conciencia.

Sinais de tráfico. Raias pintadas sobre a estrada, máis ben sobre a rúa. Pombas que andan ás migallas. Sol que choca contra os espellos das galerías. Espellos de baños que se enchen de bafo. Habitación en penumbra. Fíos que cosen ansias. Ansias que aceleran os latexos. Latexos que mancan no peito. Peito de lobo nunha tarde de outono. Corredor de fondo sobre unha folla cuadriculada. Reloxo que marca as 17:14, con 24º de temperatura, con 5.898 pasos que corresponden a 4,38 quilómetros. Camiñante, non hai camiño; faise camiño ó andar. Iso dicía aquel. Eu digo que quedo, que marcho, que dubido e que, en principio, non me movo. Quedo en silencio. Imaxino un conto, un soño, un degoiro, un devezo, unha ilusión, unha aventura, unha fantasía, unha fábula, unha lenda. A realidade amósame un autobús que pasa, un coche que para, unha moto que aparca. Lenta. Rápida. A vida nin corre nin se queda quieta. A vida está e todo segue igual. Finalmente, marcho.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 10 de setembro de 2024

POLAS GALAXIAS MÁIS AFASTADAS

Ando perdido pola galaxia máis afastada da memoria e non creo que ninguén me encontre. Porque ninguén me busca. Marchei sen dicir nada e subín ó carro de vacas da infancia. Cando sinto que a señardade me rabuña na alma, fago cantar o eixe polas rúas do meu entendemento. Quixen perderme e agora case quero que me atopen.

Quere unha rula ensinarme o camiño de volta, pero un puto falcón asustouna e apartouna do meu pensamento. É igual, xa aparecerá o meu can que, este si, sei que xa me andará buscando. Porque nunca me perdía pé e porque eramos xoguetes o un para o outro.

Aterro nun planeta que non coñezo e que está cheo de outeiros. Corro polos carreiros do seu territorio e, neles, xa me dá igual que me atopen ou non. Bastarame con que chegue o Uriarte. E chegará. Sei que chegará porque cheirará as migallas de ansiedade que vou deixando pola inmensidade do universo e polos camiños dos sentimentos.

Definitivamente, quero perderme por ese sendeiros de desexo. Tamén nas galaxias, no cosmos, os desexos resucitan a un morto. É un dicir; non estou morto. Estou máis vivo que nunca, aínda que, iso si, bastante perdido... sen querer que me atopen.

Atopoume finalmente o Uriarte, o can. Aquí está, á miña beira xa; lambéndome a cara e as bágoas de felicidade que me caeron ó velo. Xa non estou só. Entre os dous seguimos percorrendo as sendas dos anhelos e deixamos que o intelecto nos envolva os pensamentos nun nobelo. Subimos á nave espacial da inocencia e, agora si, perdémonos os dous polas galaxias máis afastadas.

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 10 de setembro de 2024

LOA A UNHA DISCAPACIDADE

En Baños de Molgas o meu lugar predilecto de lectura sempre foi pola estrada dos Milagres, ata a altura da Pitediña e, por veces, incluso, ata a Ponte das Cabras. Tan axiña como os amigos remataban coas partidas das cartas nos bares, eu marchaba á casa, collía o libro e, ale, para a Pitediña. Sempre baixaba pola Canella e, case sempre, ó final da mesma, xusto onde empata coa estrada dos Milagres, estaba a Josefa do César sentada á sombra e... esperando a que asomase alguén para falar. A pobre nin tan sequera podía contemplar o ambiente, a paisaxe. Pouco a pouco foi perdendo vista ata que quedou cega.

Cada vez que pasaba ante ela sempre a saudaba, nos saudabamos, e se falabamos algo era porque ela preguntaba cousas. A miña idade e timidez non me deixaban iniciar unha conversación por min mesmo. Pero, iso si, repito, o saúdo nunca llo negaba. Porque me caía ben, porque a vía soíña, porque lle quería e porque era a nai dun amigo.

Un día, cinco ou seis pasos antes de chegar a ela, foi esta quen saudou primeiro: “Xa vas ler, Chito?”. Quedei medio pampo. Como sabe que son eu? “Coñecinte polos pasos”. Aquí xa me deixou abraiado, case sen palabras. Non me esperaba tal frase. Polos pasos!

Sabía do desenvolvemento dos sentidos cando a unha persoa lle falla algún dos cinco coñecidos, pero non con tanta exactitude. Polos pasos! Isto case é como medir a lonxitude do paso, o peso da pisada e a rapidez da marcha. Falamos un pouco, pero a min non me saían da cabeza as tres palabras: coñecinte polos pasos.

A Josefa do César hai pouco máis de dous meses que nos deixou. Sei que os días que entre ó cemiterio me coñecerá polos pasos. Que muller!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 9 de setembro de 2024

O CARREIRO

O fresco da mañá estaba escrito sobre un ceo gris e, nas alturas, aínda unha pequena néboa que non tardaría en disolverse. Cando deixei de contemplar o ceo e mirei cara ó horizonte, vin o carreiro. Era estreito, profundo, bonito, metido entre dos redondos e fermosos outeiros cheos de flores de toxos.

Os meus ollos brillaron, as miñas ansias creceron e o meu desexo era entrar nel, meterme nel. Mais o temor, o receo estaba no que podería atopar, tanto na súa profundidade como na parte máis inferior do mesmo. Aínda así, cada vez me crecían máis as ansias de entrar nel. Para non acovardarme máis, díxenme de facelo cando asomase un raio de sol, aínda que só fose soñándoo. O sol asomou e os soños déronlle paso á realidade. Entrei no carreiro.

Entrei comodamente, con agarimo, con coidado. As paredes dos outeiros estaban cheas de musgo polo que facían o seu tacto moi suave. Nelas ben podían aniñar as ilusións dun paxaro. Pouco a pouco empecei a baixar por unha paisaxe cegadora e marabillosa. Non tardei en atoparme cunha lomba lene, apracible, que mesmo semellaba que se movía ó compás dos suspiros dunha filosofía tranquila e cachazuda; era coma un bambán de serenidade, de sosego. Algunha que outra flor de toxo espallada pola penela, polo cerro da lomba.

O carreiro remataba nun pequeno bosque que cubría unha lagoa en forma de ameixa, na que, os meus anhelos, os meus gozos se deron un baño de felicidade. Non tardei en optar por saír da profundidade do carreiro. A paisaxe era espléndida e a viaxe fora bonita.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 8 de setembro de 2024

NEGRO!: INSULTO OU BERRO RACISTA?

Remataron as novenas dos Milagres. Levo tantos anos escribindo, colaborando neste xornal que nin eu mesmo sei os que levo. E en todos estes anos creo que sempre escribín algo sobre as novenas. Menos este. Por certas circunstancias e porque, realmente, sería repetirme. Con respecto ó significado relixioso, entendo que, a moitos, quizais a maioría, si asuman tal significado. Eu prefiro dicir que sempre seguín a costume, a tradición desas case obrigatorias visitas neses días tan especiais. E con respecto ó, digamos, recinto, creo que todo o mundo sabe xa o que significan Os Milagres para min. De aí que me repetiría en explicacións, en ruxerruxes, en sentimentos, en vivencias e nun longo etcétera Por certo, non escribín nada e tamén foi un dos escasos anos nos que tampouco asistín a ningunha novena. O de escasos débese a dous ou tres que me coincidiron con vacacións fóra da contorna.

Non escribindo nada máis sobre tal excelso acontecemento, tiro pola solución máis fácil, a do fútbol. Deporte do que sempre boto man cando me angustian outras noticias, digamos, dramáticas, como son as das guerras. E guerras famosas aínda temos dúas: a de Ucraína e a de Israel. As africanas, esas non interesan, que son de África.

Vou falar de fútbol, pero, vaia, case diría que relacionado con África. Porque en África, a maioría son negros. E ós negros, aquí, semella que os tratamos mal. Falando claro: racismo no fútbol. Vinicius quere que non se lle dea o Mundial a España se segue o do racismo. Os mandatarios din que non hai racismo. Eu digo que hai racismo. Pero non ese racismo que vemos no fútbol. Para min, o racismo do fútbol son simples insultos. Cando alguén insulta, busca a palabra que máis doe. A un negro bérranlle negro. A un branco, a que máis doa quizais sexa fillo de p... Un afeccionado que lle berra negro a un negro non é por ser racista. Se fora racista non podería ver a algúns xogadores do seu propio equipo. Seguro que cando un negro do seu equipo marca, berrará gol con toda a felicidade do mundo. E hoxe todos os equipos teñen xogadores negros. Ese afeccionado que lle berra negro a un negro, estou por apostar que berrou gol cando marcaron na Eurocopa Nico Williams e Lamine Yamal. O racismo vai moito máis alá de berrarlle negro a un negro. É non admitilo na nosa sociedade porque é negro. É non darlle traballo porque é negro. É miralo con desprezo ou con medo porque é negro. É non darlle acubillo porque é negro... Iso é racismo. O de berrar negro no fútbol é máis un insulto que un berro racista.

Finca Fierro. A Valenzá. Sábado, 7 de setembro de 2024

O PECADO

O que estea libre de pecado, que tire a primeira pedra. Menos mal que non a tira ninguén. Como todos somos pecadores, habería coiazos a esgalla. Pecamos coas palabras. Pecamos cos feitos. Pecamos coas olladas. Non se sabe cal é a peor falta.

Pero, que carallo, ás veces é bo e bonito pecar. Tanto melindre, tanta finura, tanta delicadeza nin rabo de gaitas. Hai que botarlle forza ó asunto e peito ós actos. Ser auga mansa ou mosca morta non procede. Hai que chupar sangue, rediós! Que tanta bondade nin caralladas desas. Hai que pecar!

Pecamos de gula, pecamos de envexa, pecamos de soberbia, pecamos cos sete pecados capitais. Cando queremos somos o máximo, o non vai máis, os heroes da incongruencia, da perversidade e da impotencia. Agora, cada quen que busque no seu propio interior e que espalle os pecados ó libre albedrío. Seguro que non lle chegarán xanelas polas que expulsalos.

Pecamos coa ollada porque hai miradas que matan, que atravesan e que babexan ante certos encadramentos de certas fotos. Pecamos coa ilusión do que pode ser, aínda que a esperanza se quede niso: en esperanza. Pecamos cun asubío ben lanzado e cun corpo nu, esporranchado sobre un sofá. Mellor sobre unha cama. Pecamos co feito de querer lanzarnos de cabeza sobre o desexo, o auténtico desexo. Pecamos coa palabra feita carne e o degoxo, o anhelo rabuñando nas entrañas.

Se alguén tira a primeira pedra, os demais temos que tirar as seguintes. Porque o pecado está en nós. O pecado somos nós.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 6 de setembro de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Venres, 6 de setembro de 2024

O TREN QUE NUNCA PASARÁ

Cheguei a Baños de Molgas ás catro en punto da tarde baixo un ceo bastante gris e co sol asomando ós poucos. No cruce da estrada de Salgueiros mirei para arriba, mirei para abaixo e non vin a ninguén. Pasando a ponte nova xa empecei a notar algo raro, pero sen saber moi ben que. Á altura da burga souben definitivamente que a vila non era a doutros días, ou sexa, a de sempre: aínda non vira unha alma nas rúas. Sei que o despoboamento rural avanza como cabalo de batalla na desolación, pero de aí a non ver un ser humano..., nin tan sequera na residencia da terceira idade, onde sempre están na beirarrúa á sombra, ou a tomar o aire, ou á parola, ou simplemente a contemplar o ambiente; a velas vir.

Subín ó barrio da Igrexa, ó meu barrio, e nada de nada. Nin tan sequera un gato, nin tan sequera un can. Isto xa me preocupou abondo; a maiores de que o silencio impuña. Nunca sentira tanta soidade nese, para min, marabillosos lugar. Nin un maldito ruído. Foi nese momento no que tamén caín na conta que o reloxo da igrexa non tocara as badaladas das catro. Que estaba pasando?

Achegueime deica o cemiterio por se houbera algún pasamento e, alí, o silencio aínda era máis silencio. No fondo, á beira dun nicho, unha pega choutaba en saltiños curtos ata que emprendeu o voo ante a miña presencia. Moitas veces oín que ese paxaro tiña mal agoiro. Todo isto xa cheiraba mal.

Baixei polo Agro e seguín sen ver unha alma. Nin pasaban coches pola estrada principal e os bares estaban todos pechados. Polos parques da Ansuíña e das Mestras, cando pasei co coche, xa notara e vira que non había ninguén.

Marchei correndo cara á estación, o único lugar que me quedaba por visitar. Foi chegar ó parque do Pote cando si oín algo de barullo procedente da propia estación do ferrocarril. Alá marchei. A miña sorpresa foi maiúscula cando vin na plataforma a todos os meus veciños. Respirei con forza e liberado da angustia. Sorrín. Seica estaban esperando un tren que aínda non pasara e que..., o peor, non pasaría nunca. Para eles. Para ninguén. Isto fundiume de novo. Non me quedei máis tempo. Volvín por onde viñera.

Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 4 de setembro de 2024

FEIXE DE IDEAS SOBRE O LOMBO

Un feixe de ideas sobre o meu lombo que, seguro, non saberei espallar nin explicar. É igual; o caso é cargar con algo, aínda que só sexa coa culpa... ou coa esperanza. A esperanza pesará menos; é máis lene, máis avelaíña. Penso. Non sei fixo. Por se aquel, o feixe aínda non o desato. Non vaia ser o demo que as ideas se escangallen sen xeito nin dereito.

Unha recua de temas musicais pexados ó Spotify que me alivian a alma. Agora mesmo o blues do autobús de Miguel Ríos, acompañado por Sabina e algún colega máis. Como a música amansa ás feras, espero que dome tamén esas ideas que sigo sen saber como deixar caer. Para que non se manque ninguén. Sabemos que hai ideas que feren, mesmo que laceran. Cando as esparexa, quero facelo con tino, mansamente, se amolar a ninguén. Si, é difícil, pero todo consiste en saber conterme, en saber reprimirme.

Outro día lanzareinas (as ideas) con carraxe, con rabia e con intención de facer dano. Non sempre hai que ser un bendito. De cando en vez hai que ser antagonista de algo, do que sexa. E ver como se sulfuran algúns, incluso como se cagan de medo. Hoxe non; hoxe toca insinuar, dar a entender que podo ser un anxo ou un espírito maligno. Que teño un feixe de ideas sobre o meu lombo. Que pesa, pero que consigo aguantar. Sempre tiven lombo para aguantar con todo.

A recua dos temas musicais axuda moito na publicación ou non das ideas. En principio, Alberto Cortez dime que sentidiño, que todo chegará; para o bo e para o malo. Sigo, entón, co feixe de ideas sobre o lombo. Por agora, sen espallar, sen ciscar, sen pregoar.

Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 4 de setembro de 2024

O ANTICRISTO

Teño ganas de pelexa, de guerra, de armar un desencravo. O narrador non me deixa. Dime que tranquiliño, que todo chegará, pero intúo que nunca alcanzarei esa éxtase. A éxtase debe ser a de alcanzar o clímax, o cume do mal. A miña mente tira para o mal, para a maldade... Puto narrador!

Chámome Inocencio Suárez Betán e son, precisamente de Betán, unha aldea de Baños de Molgas. Perdón, chámame así o narrador, que é o que me está inventando. A min, é certo, que me fai ilusión falar en primeira persoa. E, aquí, o narrador déixame facer. Deixa que marque eu o ritmo pero sen desviarme do camiño. O paspán nin tan sequera me deixa choutar un valado.

O outro día entrei na palleira coa intención de botar man do fouciño para cortar cabezas pola aldea e por toda a contorna; axiña me obrigou a xunguir as dúas vacas que teño, apoñelas ó carro e marchar por unha carrada de toxos. Obrigoume a deixar o fouciño na casa. Que xa me chegara ben sacalo o día anterior para rozar os arbustos espiñentos citados. Ese día semella que non tiña ganas de pelexa, de armala. O narrador ben que o sabía; de aí que me deixara ir.

Mais hoxe, non sei por que, noto como algo me sobe polas asaduras, polas entrañas que me encabuxa, que me emperrencha e teño ganas de ser o anticristo co que me chaman. Si, o maldito narrador, como lle gusta inventar alcumes, como sabe que na nosa terra todos temos sobrenomes, tamén me bautizou como O Anticristo. Imaxino que xa intuía que, eu, non era nin sería trigo limpo ou xema de ovo. O narrador, ás veces, é listo. Non sempre, a verdade. E non conto máis porque non me deixa contar. Si, definitivamente, é listo.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Martes, 3 de setembro de 2024

QUIXEN...

Quixen abrazarme ó silencio. Eu era o silencio, son o silencio. Como tal, paso amodiño polas corredoiras dos sentimentos e deixo que a penumbra escureza ou ilumine o recanto da memoria. Esa memoria na que bule un fío de consolo ou unha reata de esperanzas baixo un nobelo de cor branca.

Todo o que foi aínda está e o que está, será ou non. Todo baixo o silencio dun asubío o sobre o barullo dun longo ergutío. Todo flúe dos recantos dos pensamentos, aqueles que multiplicaron a nostalxia da infancia pola señardade da adolescencia. O resultado aínda está hoxe en suspenso. Como unha película de Hitchcock, como una novela de detectives.

Quixen bicar os obxectos da penumbra, pero a luz descubriume finalidades incertas e a escuridade non me deixou ver o coiro suave do desexo. Quedei na metade dun soño, bambeando sobre unha ilusión aleatoria. Que ninguén pense que, das gaiolas, se sae facilmente.

Todo o que abarca o silencio é como unha chaira na que as inspiracións corren sen atrancos e buscando a meta que se atopa no medio do bosque do devezo. Nada de obstáculos, nada de arrodeos; todo de fronte e penetrando con forza, con ansia e con gozo. Porque hai lagoas nas que se afunden as ganas.

Quixen folgar en silencio. Pero é imposible. Os latexos petan no peito e obríganme a iniciar movementos... cara á ese futuro que será ou non será, cara á ese tempo tranquilo, manso, que estará ou non estará, e cara á esa ilusión núa que, esta si, seguro que sempre brillará. Quixen alcanzar a gloria no silencio. Non me importa alcanzala con barullo, con rebumbio, con boureo.

Cafetaría Sueño Despierto. Ourense. Luns, 2 de setembro de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Martes, 3 de setembro de 2024

MÁIS QUE PREOCUPADO

Como levaba tempo sen pasar polo meu ex lugar de traballo, collín o coche e para Maceda marchei. Polo camiño escoitei, primeiro, as noticias e, despois, xa puxen música variada. Cando cheguei, nun cruce, tiven un pouco de barullo con dous coches; un arrimouse demasiado para o lado esquerdo (para min, que non sabía moi ben por onde andaba ou ía pendente dalgún oco para aparcar) e o outro vin como quería meterse entre aquel e o meu. Non lle dei opción; crucéilleme un pouco e fun eu o que ganou a posición para entrar primeiro na pequena praza na que aparcaría.

Collín unha cadeira, unha cadeira normal e corrente, e aparqueina de cara, ou sexa, co respaldo contra a parede dunha casa e en posición de poder saír, logo, ben e rápido. Ós dous pasos revolvinme e vin que a cadeira, aínda sen estorbar, quedaba moi cerca dunha vella porta que se notaba que levaba anos sen abrirse. Porén, e habendo sitio, volvín sobre as miñas pisadas e aparquei aínda mellor o carallo da cadeira.

Marchei para o ex lugar de traballo e ó querer pechar o coche vin que non tiña as chaves e que non sabía onde deixara o vehículo. Na praza ben vin que nada de nada. Subín ó Toural, por se aparcara por alí, e tampouco. Atopeime cun veciño de Nocelo ó que levaba anos sen ver. Expliqueille o caso e incluso fixemos bromas sobre o alzhéimer, aínda que eu estaba máis que preocupado: acababa de deixar o coche e non sabía onde! Díxenlle ó veciño que marchaba a mirar na estrada que vai a Ourense, por se o deixara por alí. Foi xusto nese momento cando espertei. Puto soño! Conteino porque me fixo graza o de aparcar a cadeira, coma se fose o coche.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 30 de agosto de 2024