Quixen abrazarme ó silencio. Eu era o silencio, son o silencio. Como tal, paso amodiño polas corredoiras dos sentimentos e deixo que a penumbra escureza ou ilumine o recanto da memoria. Esa memoria na que bule un fío de consolo ou unha reata de esperanzas baixo un nobelo de cor branca.
Todo o que foi aínda está e o que está, será ou non. Todo baixo o silencio dun asubío o sobre o barullo dun longo ergutío. Todo flúe dos recantos dos pensamentos, aqueles que multiplicaron a nostalxia da infancia pola señardade da adolescencia. O resultado aínda está hoxe en suspenso. Como unha película de Hitchcock, como una novela de detectives.
Quixen bicar os obxectos da penumbra, pero a luz descubriume finalidades incertas e a escuridade non me deixou ver o coiro suave do desexo. Quedei na metade dun soño, bambeando sobre unha ilusión aleatoria. Que ninguén pense que, das gaiolas, se sae facilmente.
Todo o que abarca o silencio é como unha chaira na que as inspiracións corren sen atrancos e buscando a meta que se atopa no medio do bosque do devezo. Nada de obstáculos, nada de arrodeos; todo de fronte e penetrando con forza, con ansia e con gozo. Porque hai lagoas nas que se afunden as ganas.
Quixen folgar en silencio. Pero é imposible. Os latexos petan no peito e obríganme a iniciar movementos... cara á ese futuro que será ou non será, cara á ese tempo tranquilo, manso, que estará ou non estará, e cara á esa ilusión núa que, esta si, seguro que sempre brillará. Quixen alcanzar a gloria no silencio. Non me importa alcanzala con barullo, con rebumbio, con boureo.
Cafetaría Sueño Despierto. Ourense. Luns, 2 de setembro de 2024
Finca Fierro. Barbadás. Martes, 3 de setembro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario