GRAZAS Ó CÓDIGO MORSE

Como aínda faltaba unha hora para xantar, collín o periódico e marchei lelo ó cemiterio. Aí ninguén me molesta e o silencio é total, profundo. Sentei no nicho dun familiar. Ante a sorpresa dunha noticia na páxina 2, dei un golpe na pedra co calcañar da perna dereita. Ós poucos segundos escoito un golpe no nicho. Case chouto co susto. Dei outro golpe co calcaño e... o familiar contestou. Un familiar que levaba décadas enterrado.

Empezamos a comunicarnos por morse. Eu hai tempo que fixen un curso acelerado dese sistema telegráfico por se, nun futuro, me tiña que comunicar con algún extraterrestre. O meu familiar dominaba o morse debido a que, na Guerra Civil, fora algo así coma un espía. Espiaba os movementos das tropas republicanas e “morseaba” directamente co Paquiño do Ferrol. Así mo contara unha vez segando na herba dun lameiro que temos no Río Vello, en Baños de Molgas. Claro que, ó ano seguinte, nese mesmo lameiro, contoume o conto doutra maneira: que a quen espiaba era ó Paquiño do Ferrol e pasáballe os datos, os pasos que daría o Xeneralísimo ós roxos para que estes lle puxeran algunha bomba e mandalo para aquel sitio. A Historia ensinounos que non houbo maneira. Ante iso, eu, ó final, xa non cría moi ben no que me contaba o familiar. Para min que xa chocheaba algo.

Vaia; desvieime moito do asunto. Digo que parolamos un bo cacho grazas ó código morse. E xusto cando me marchaba, díxome que lle teclease as últimas necrolóxicas, que lle facía ilusión (dentro da desgraza) saber se algún amigo o acompañaba. Mandeille as dos dous últimos anos para que se entretivese estudándoas. Despedinme del cun deica mañá.

Café Brétema. A Valenzá. Xoves, 12 de setembro de 2024