O ANTICRISTO

Teño ganas de pelexa, de guerra, de armar un desencravo. O narrador non me deixa. Dime que tranquiliño, que todo chegará, pero intúo que nunca alcanzarei esa éxtase. A éxtase debe ser a de alcanzar o clímax, o cume do mal. A miña mente tira para o mal, para a maldade... Puto narrador!

Chámome Inocencio Suárez Betán e son, precisamente de Betán, unha aldea de Baños de Molgas. Perdón, chámame así o narrador, que é o que me está inventando. A min, é certo, que me fai ilusión falar en primeira persoa. E, aquí, o narrador déixame facer. Deixa que marque eu o ritmo pero sen desviarme do camiño. O paspán nin tan sequera me deixa choutar un valado.

O outro día entrei na palleira coa intención de botar man do fouciño para cortar cabezas pola aldea e por toda a contorna; axiña me obrigou a xunguir as dúas vacas que teño, apoñelas ó carro e marchar por unha carrada de toxos. Obrigoume a deixar o fouciño na casa. Que xa me chegara ben sacalo o día anterior para rozar os arbustos espiñentos citados. Ese día semella que non tiña ganas de pelexa, de armala. O narrador ben que o sabía; de aí que me deixara ir.

Mais hoxe, non sei por que, noto como algo me sobe polas asaduras, polas entrañas que me encabuxa, que me emperrencha e teño ganas de ser o anticristo co que me chaman. Si, o maldito narrador, como lle gusta inventar alcumes, como sabe que na nosa terra todos temos sobrenomes, tamén me bautizou como O Anticristo. Imaxino que xa intuía que, eu, non era nin sería trigo limpo ou xema de ovo. O narrador, ás veces, é listo. Non sempre, a verdade. E non conto máis porque non me deixa contar. Si, definitivamente, é listo.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Martes, 3 de setembro de 2024