Ai que tempos aqueles nos que un
podía batallar contra as hostes inimigas! Ensináballes un sorriso malvado ou
perverso, levaba o fusil ó ombreiro e pum! Se lle acertaba, o inimigo abría os
ollos cun xesto de terror, de espasmo e caía ó chan coma gato coa barriga cara
á arriba. Se non lle acertaba... dáte por morto, amigo! Como aínda estou vivo,
presúmese que deixei a uns cantos nun requiescat in pace eterno. Logo, para
máis aquel, nin tiña que enterralos. Alí se quedaban, podrecendo ou sendo
festín de lobos ou alimarias. Que tempos aqueles nos que sobrevivín nunha
guerra podre, nunha desfeita que iniciaron os que nunca foron ó campo de
batalla. Fun algo así coma un heroe. Eu só conquistei o outeiro das almas
solitarias e sen pegar un tiro. Non había ninguén. Eu mesmo me disparei a unha
perna para simular a gran batalla, gran
combate. Doeu de carallo. Pero, hoxe, a medalla de heroe está gardada no faiado
da casa. Que gran vitoria!
Café Oren Express da Valenzá.
Luns, 28 de outubro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario