O BERRO SECO

              Pau. Coio. Arame. Galla. Un aradiño de pau. Pasa paseniño un verme luceiro. Corre que te pillo, lebre que choutas por entre as toxeiras. Un coio branco no fondo do río. E un asubío que se escoita na distancia. Triste. Melancólico. Voa, papoia, bolboretiña, que eu teño as ás rotas e os pés cheos de calos. O arame arrodea os pensamentos dos que pensan, dos que se senten prisioneiros. Eu síntome libre con dúas ideas e catro palabras sobre un papel en branco. Cos puntos sobre os is. Cos acentos sobre as sílabas. Galla que racha. Do carballo. Do castiñeiro. Galla que sostén sementes eternas. De mazá. De piñeiro. Brinca o silencio nas noites de inverno.

              Frío. Noite. Sono. Soño. Oración polos que nunca morreron. Nugalla para o berro seco, para o berro que non se pode compartir. Luz que brilla cos ollos pechos. Debuxos que bailan por entre unha somnolencia que se deita no berro seco, no berro roto, no berro que esgalla. Silencio.

              Café Oren Express da Valenzá. Venres, 22 de novembro de 2013