CATRO PALABRAS MAL ESCRITAS

              Ás veces chega con sentarme á beira da cama para que o abrigo dunhas palabras escritas ou duns pensamentos soñados me envolva nun relato diario. Hoxe quixen deitarme no medio do leito, pero as sabas con frases de flanela non queren nin encherme un parágrafo. Tremo coa ansiedade de non saber completar o relato e rincho os dentes con rabia cando me decato de que, algunhas veces, unha simple palabra é suficiente para imaxinar unha historia. (E non digo nada se en vez dunha palabra é unha frase). Pero hoxe, hoxe lin varios xornais, escoitei as novas pola radio do coche e ata puiden ver algunhas noticias tamén pola televisión (xantei só, polo que os rapaces non manipularon no aparato), e nin así. Hoxe podo dicir xustificadamente que a manta rascoume ata os ósos e a colcha esvarou cara ó chan. Quixen deitarme enriba da cama para soñar cun escrito hebdomadario, mais a almofada, polo que se ve, estaba dura, demasiado dura. É terrible notar tal ansiedade por catro palabras mal escritas. Pero, ás veces, non queda máis remedio que escribilas, que soltalas. Aquí quedan coa roupa da cama toda no chan. Nunca me sentira tan nu, tan espido e sen folgos para me tapar.

              Finca Fierro. Venres, 8 de novembro de 2013