Cala. Berra. Escoita. Mira. Tira
cara á adiante. Non quedes quieto. Corre, incluso. Ou aínda mellor, voa. Voa
por entre as estrofas da memoria e aterra no punto final do poema, dese poema
que se escribe con ríos de tinta ou con val de lágrimas.
Cuspe. Respira. Non afogues. Sorrí.
Ou chora, como vexas. Ou aínda mellor, quéixate. Quéixate polos golpes dunhas
ideas que ninguén che quere entender e cura esas ansiedades nacionalistas. Non
teñas medo. Toma o asunto con calma e xa verás como ó final acadas o berro
profundo, o berro libre, o berro que te fará rir e chorar. Pero chorar de
felicidade.
Calma. Sosego. Pensamentos
deitados nunha novela. Ou mellor, nun relato. Son máis curtiños, máis íntimos.
Máis independentes, non si? Isto é o que realmente queres. Xa está, aí o tes...
o berro libre. Berra. Berra. Berra.
Café Paco Paz de Ourense. Martes,
12 de novembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario