Dime, neno, e ti de quen es? Son
da Marujita da Calambraca. Sabe?, a muller de Rogelio, o Toupeiro. Ai, pois si;
agora que o dis, seméllaste ben ó teu pai. É un bo home o teu pai. Fomos
amigos, de cando andabamos traballando na vía. Que tempos aqueles! Recordo a
forza que tiña. Erguía as travesas coma nada. E mira que pesaban de raio!
Sempre lle quería axudar, mais el nunca me deixaba. Non, que te me podes
herniar –dicía sempre-, e es aínda moi novo. Érao, por certo. Aínda non tiña 17
anos. Acababa de saír da escola. Naqueles tempos, neniño, os estudos non eran
coma agora. Ó acabar a escola, ou ías para un colexio de curas ou te puñas a
traballar, xeralmente nas leiras ou de peón de albanel. Escoita, neno, cando
vexas os teus pais dilles que te atopaches con Nazario, o Boitorto, o fillo de
Odón, o Pombo, o de Chaodarcas. Acordaraste, neniño? E estuda moito. Recorda
que naqueles tempos o noso traballo era unha escravitude. Por certo, como te
chamas? Coma meu pai.
Café Paco Paz de Ourense. Martes,
5 de novembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario