Alejandro Sanz vende non sei qué.
Un neno arrastra unha cadeira pola cafetaría. Ruído no local. Fóra imaxino unha
nube que se move a modiño. Imaxino, porque é noite, estou dentro e, polo tanto,
non a vexo. Pero sei que o ceo está nubrado. Hai pouco que entrei e quedaba
nubrado, bastante nubrado. Alejandro Sanz canta mentres unha parella baila. A
pesar de ser case inverno e facer un frío do demo (para que rime), unha mosca
anda voando por enriba da miña mesa. Estas non aletargan nunca, non morren
nunca. Ata co frío amolan bastante. Ui, malo!; agora é Melindi quen asoma pola
caixa boba. Síntoo, pero nin me gusta cantando nin me cae ben. Seica está
falando en prata. Eu estou escribindo... por Deus!, nin eu mesmo sei cómo
escribo. Peor co carbón. Menos mal que non son escritor, nin cantante. Canta un
escornabois unha nana na que tan só se escoita un ruxerruxe de vaguidades. Como
as palabras dun que nin é escritor nin é cantante.
Café Oren Express da Valenzá.
Xoves, 21 de novembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario