E de verdade que lle cantaches as
corenta?, preguntoulle Clodomiro, O Xordo, a Salomón, O Cego. Claro!, por que
non llas ía cantar!, respondeu este. E como fixeches?, insistiu aquel. Pareces
parvo, sorprendeuse Salomón; pois xuntei o cabalo e o rei de trunfos e xa está.
Serás mameluco!, foi agora O Xordo o que se sorprendeu ante a resposta; eu
refírome a outro cante. Ahhh, ese de cantarlle as verdades?. Si, Salomón, si;
ese. Só lle dixen que era peor ca unha cagada de mosca e que oxalá as lombrigas
lle premesen o cu a fondo. Home, Salomón, por Deus; nin tanto nin tan pouco. E
durante un bo cacho, Clodomiro, O Xordo, e Salomón, O Cego, falaron da metáfora
das corenta. E falaron a berros, claro, porque Salomón non oía un carallo. Si,
digo ben, porque O Cego era o que oía mal, mentres que O Xordo tampouco é que
vise máis alá dun burro a tres pasos. Unha vez máis a inventiva, a retranca da
xente das aldeas ten o seu aquel. Seguro que ó máis lento da aldea lle chaman o
Fitipaldi. Que dis, O Fitipaldi? Ese cando che solta unha frase fáiseche noite!
No hay comentarios:
Publicar un comentario