Pensei
que xa se me escapaba. Pero non se me escapou. Xa quixen ver “A esmorga” o día da súa estrea no
Festival de Cine de Ourense, pero claro, foi imposible. Despois, por unhas e
outras cousas, foron pasando os días e non había unha data apropiada para vela.
Porque tamén a quería ver o meu fillo máis vello. Eu, así coma quen non quere a
cousa, dixéralle que o máis seguro é que no colexio o obrigasen a ler o libro. “Ah,
pois entón vexo a película, que así resúmoa mellor” (Non lle gusta ler).
Chegounos a salvación cando empezaron a proxectala no auditorio. Fomos xa o
primeiro día. Non falei dela o sábado porque había que facer o resumo
cinematográfico anual.
Hai
que ter bemoles para trasladar ó cine o novela de Eduardo Blanco Amor. Primeiro
quixo telos Gonzalo Suárez, pero fallou no intento. E agora tocoulle a quenda ó
noso director Ignacio Vilar. Este pódese dicir que seguiu de pe a pa a novela
do escritor ourensán e haille que recoñecer que soubo plasmar perfectamente o
mundo “blanco-amoriano” (tamén os da Academia de Cine pensan o mesmo, xa que
acaban de incluír o filme nos Goya, no apartado de Guión Adaptado).
Todo o mundo fala
marabillas das actuacións do trío protagonista (e con razón), pero “A esmorga” vai máis alá. Vai incluso
máis alá desas típicas borracheiras que poden ser fáciles de filmar e
interpretar, pero tamén hai que saber filmar a soidade, e o filme ten momentos
de auténtica soidade que se ve e se le nos ollos de calquera dos protagonistas.
É fácil soltar unha gargallada, pero hai olladas que doen, que mancan. Por iso “A esmorga” penso que é auténtico cine
negro, pero feito en Galicia.
Ignacio Vilar amosa unha
moi lograda atmosfera na que se ve un excepcional traballo de ambientación,
acompañado dunha boa fotografía e localizacións que tiñan que ser á forza esas,
precisamente esas. No filme vese o universo murcho, desesperado, amargo e
desolador de Eduardo Blanco Amor. Non É unha simple historia de borrachos. É
unha historia de amor, de inquietudes, de dúbidas e de destrución. Cataclismo
que se intúe xa desde o principio. Gran cine, non só galego, incluso español.
Oxalá a maioría das ianquis foran como esta pequena xoia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario