POR ENTRE AS ACHAS DAS LAREIRAS

              Atrás non queda nada. Cara adiante a vida racha en berros secos que deixan os niños dos sentimentos cheos de realidade e soños que loitan por acougar nun papel. Cara adiante un país amósase co sangue fervendo e con responsos nocturnos que bailan baixo a calor dunha lareira. Sempre chegará o día no que quereremos berrar en silencio. Pero hai berros que non conseguimos botar fóra. Atrás non queda nada. Tan só un pasado que ninguén quere recordar e uns mortos que caeron en silencio, sen berros. Un berro é coma o son dunha trompeta rota, dunha guitarra esgazada. Cara adiante a vida é unha tromba de auga que quere afogar as penas. Pero estas nadan por entre as achas das lareiras e por entre as conversas da xente labrega. Cada pinga é unha estampa de ansiedade e un berro mollado que enchoupa a conciencia dos que non están calados. Atrás non queda nada. É o futuro o que intenta navegar por entre uns carrouchos que se degrañaron nas noites de silencio. Hai mortos nas cunetas e berros secos por entre as rúas escuras de varias aldeas. Atrás non queda nada. Só o pasado.