O silencio que reina entre as
catro paredes dunha convivencia racha en reproches que semella que non teñen
fin. Quizais estamos ante unha burbulla que, á forza, ten que rebentar. Porque
hai palabras que doen e hai miradas que o din todo. Ninguén se salva dunha
refrega cando a soga empeza a podrecer. Cóspense palabras que nin tan sequera
imaxinamos que existen e botamos lume polos ollos porque a rabia avanza máis cá
mente... e non sabemos que dicir.
Sentas na beira da cama ou na
cadeira da cociña e pensas nun tempo en que as relacións ían vento en popa, e
pregúntaste unha e mil veces por que se torce a carga do carro. Quizais porque
non se apertou ben o sedeño. Quizais porque o camiño é demasiado ladeado. Sempre
houbo camiños cheos de fochancas e con atrancos de penedos. Para salvar eses
obstáculos, todo consiste en aplanalo. Levaría tempo, mais pouco a pouco, a
maioría das veces conséguese. Xa se sabe que tras a tempestade chega a calma e
que o río sempre volve ó seu leito.
No hay comentarios:
Publicar un comentario