O GUERREIRO SEN ESCUDO

              Son o guerreiro sen escudo que loita contra as hostes do inimigo polos outeiros de Sudalomba. Teño unha espada dourada que nin pincha nin corta, pero mata. Mata baixo a forza dos meus bíceps e a potencia do meu golpe. Non preciso escudo porque nos meus pectorais rebotan as lanzas, machetes e espadas do inimigo. Con tan só verme xa me teñen medo. A quilómetros de distancia, é dicir, ó outro lado do río de Tioira, ou sexa, alá por Portugalego ou a Tapada Nova, xa oio o aviso de “aí está o guerreiro sen escudo”. E tremen. De medo, non de frío.

              Levo tres días loitando sen parar e, aínda que non teño ningunha rabuñadura, empezo a cansar. Son moitos inimigos de Cristo! Xa case non teño onde colocar os pés; hai mortos por todos os lados: nas toxeiras, nas silveiras, nos claros. Todos están caendo a base de golpes da miña espada dourada que nin pincha nin corta. Pero mata. Son o guerreiro sen escudo que logo de matar e matar ás hostes inimigas non conquisto nada. Porque non consigo moverme do sitio. As moreas de mortos forman xa valados inexpugnables. Emporiso, sigo loitando.