Martes, 11. Once e vinte da mañá.
Festivo en Maceda. Lectura, entón, polas beiras do Barbañica, na Valenzá.
Calquera hora é boa para escribir. E máis se se acompaña co sabor dun café. Así
tamén descanso un chisco do pé esquerdo. Ó andar moi avagariño a causa da
lectura, non sei por que, todo o peso do corpo recae sobre ese pé esquerdo
maldito. Maldito polo do calo, claro. Agora mesmo ferve. Pero é que non aguanto
un carallo sentado nun banco ou nunha pedra ou nun beirado... se o fago, leo
unha páxina ou dúas e, ale, a andar de novo. Nin tan sequera consigo ler
sentado un capítulo.
Once e media. Xa tomei o café.
Pero segue o seu rico sabor. Sobre a barra do bar descansa o libro “Milena o el
fémur máis bello del mundo”, de Jorge Zepeda Patterson. Á beira do libro, os
anteollos, porque xa hai tempo que, para escribir, teño que quitalos. Un que
vai vello. E tamén á beira do libro e dos anteollos, a caixa cos panos de
papel. Sobre un deles estou escribindo. Dixen xa algunha vez que, xeralmente,
escribo nos panos de papel das cafetarías. Pois iso. Pasan dous minutos das
once e media. Imos de novo alá: lectura ó canto e peso no calo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario