Verde esperanza nun charco de
auga e azul ceo nunha folla de loureiro. Quizais ninguén queira cantar a
canción dos paxariños brancos aniñando na flor dun toxo e oxalá o vídeo musical
dun esperpento se baile nas noites de inverno. Quen xeme entre as sabas brancas
dun soño? Quen suspira entre o punto e á parte dun consolo? Mans brancas que
acariñan unha cara e olladas de nostalxia no debuxo dunha novela barata. Non
creo que Buzz Lightyear viaxe ata o infinito e máis alá. Nin que Clint Eastwood
escoite a música de Ennio Morricone. Tan só Charles Bronson toca ben a
harmónica. Ata que chegou a súa hora. Elas cruzan as pernas nun xesto de
impotencia, mentres a pantalla se ilumina coa cor vermella. Pero non hai sangue
polo medio. Tan só unha canción que estoupa con foguetes no ceo. É noite pecha.
Quizais algún día o verme luceiro cruce por fin a estrada e chegue á cuneta.
Quizais o ruxerruxe dun sentimento fai máis ruídos que dúas campás repenicando.
Hai campás que voltean as miserias dun poema sen fin. E por iso o peregrino de
amor nunca chegará á fin do mundo. Non calquera pode contemplar a tardiña, o
luscofusco desde Fisterra.
Café Oren Express da Valenzá.
Luns, 25 de xaneiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario