Cruzo as pernas. Esbirro. Pónseme
o coiro de pita. Isto sempre. Cada vez que esbirro. No verán sempre esbirro
cando miro cara ó sol. No inverno cando me colle o frío ou cando teño algo no
nariz. Xa sabedes que. Non quero ser porco pero é o que hai. O que estea libre
de pecado, que tire a primeira pedra. A mellor proba tédela nos semáforos.
Parade, observade, contemplade e veredes campos petrolíferos a moreas. Poucos condutores
se libran de furgar no nariz. Buscando petróleo. Ou o que sexa. Petróleo, home,
petróleo; que van buscar! Non sexas mal pensado.
Hai tempo, anos xa, non sei onde
lera unha pequena nova que me chamara a atención: resulta que cando esbirramos,
todo o que sae de aí parte a unha velocidade incrible (entre 50 e 70
quilómetros por hora) e cobre unha distancia que non é cousa de rir (uns 7
metros cadrados). Resumindo; que cando alguén esbirra, e como non poña a man ou
algo diante, o tal espirro sulfata todo o que pille neses metros. E aí vai máis
ca petróleo.
Descruzo as pernas. Non volvo
esbirrar. Non sulfatei a ninguén.
Café Paseo d´Ramelox da Valenzá.
Xoves, 7 de xaneiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario