A
verdade é que o propio título asusta un pouco. Semella unha película do Oeste
de serie B co Ku Klux Klan polo medio. Porque nel hai dous obxectos que non son
cousa de rir; a pistola asusta ós adultos, a capucha impresiona ós nenos. A
pistola dispara balas. A capucha mete medo. Non obstante, nada máis lonxe da
realidade. José Fernández Carnero creo que nunca disparou a pistola e tampouco
se “merendou” a ningún neno. Simplemente que o protagonista desta reportaxe foi
garda municipal en Baños de Molgas desde 1959 ata 1995 (36 anos, aí é nada) e,
sexa por obrigación ou por decoro, tiña que apandar co seu correspondente traxe
cheo dos aparellos regulamentarios: porra e pistola ó cinto. José Fernández
Carnero era O Aguacil. Así, como queda escrito. Moitas veces cometemos erros
fonéticos e comémonos palabras. Ou non. Porque “aguacil”, como fonema, existiu
antigamente, aínda que agora evolucionou para “alguacil”. É igual, con evolución
ou sen evolución, hoxe é O Aguacil ou, faltaría máis, o José da Alicia. Algún
día non quedará outra que preguntarlle polas súas aventuras ou anécdotas na súa
etapa de alguacil, que teñen que ser moi ricas e variadas.
Pero
hoxe sácoo máis ben á palestra pola súa etapa de fantasma. Digo ben: de
fantasma. Imaxino que, como moitos seres humanos cando se xubilan non saben moi
ben que facer. Intúo que el, polo día, pensaría en algunha falcatruada e, pola
noite, actuaba moito máis que na súa etapa de alguacil. A súa actuación
consistía, nas noites de verán, en vestir unha saba branca por enriba (ou
calquera trapo lle valía) e correr detrás dos catro ou cinco nenos que había
nos anos 80 e 90 no barrio da Igrexa.
Baños
de Molgas era unha vila pequena e a voz correu como a pólvora: na Aira de
Arriba había un fantasma! Baños de Molgas era e é unha vila pequena, pero no
verán, e como moitas vilas galegas, multiplica a súa poboación (por sorte ou
por desgraza, aínda que eu penso que é máis por desgraza, pois non hai peor
desgraza para un país que a emigración) e triplica os nenos. Así, dos catro ou
cinco cativos que empezaron coas escorrentadas do fantasma, axiña pasou a
película a contar con ducias de nenos que subían, aínda coa cea na boca, a
actuar para os velliños que asistían ó espectáculo.
Imaxino,
vexo a esas ducias de rapaces burlándose do fantasma do José da Alicia, pero ó
mesmo tempo berrando e correndo espavorecidos por entre os palleiros e os
canastros da aira. Imaxino, vexo a uns cantos apertando as pernas para premer
con elas ou cos dedos a piroliña e aguantar a mexadela. Ás veces os nervios ou
o medo traizoan a un coas augas menores. Imaxino, vexo o José da Alicia
correndo detrás deses cativos, medio sufocado pero cun sorriso aberto por
debaixo dunha capucha branca. Así noite tras noite.
Segundo
confesións dalgunhas nais dos rapaces, moitos destes xa non querían cear porque
tiñan medo de perder o espectáculo, de correr o fantasma. “Imos correr o
fantasma”!, berraban. E asomaban como pulgas por todo o barrio da Igrexa. Cando
menos o esperaban, aparecía aquela saba branca que daba medo, pero que nunca
merendou a ninguén.
O
José da Alicia. Quen o diría! De portar pistola ó cinto, semellando unha persoa
seria, pasou a xoguete duns nenos que, como non, acabaron por adoralo. Agora
tan só queda para aqueles nenos e para os que non somos tan nenos, o recordo, o
bonito recordo dun home que durante uns anos se dedicou a divertir a todo un
barrio: ós nenos porque eran nenos e os adultos porque nos volviamos nenos e
eramos felices (aínda somos felices) vendo contentos ós nenos. Grazas, José.
Café
Oren Express da Valenzá. Martes, 24 de novembro de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario