Corre a nena pola cafetaría e o
sol empeza a acochar por entre os edificios. O día axiña se deitará no recanto
da memoria. Ten dereito a descansar. Foron moitas horas cos ollos abertos.
Acouga a nena, pero axiña toma outra o seu relevo. Esta deslízase coas súas
zapatillas que teñen unha rodiña no seu calcañar. Que cousas hai agora.
Antigamente só había as chancas cun piso de madeira enorme e as zapatillas ou
zapatos furados na planta dos pés, polos que te picabas e entraba a auga a
esgalla. Ou todo ou nada. Piso de madeira e pés practicamente descalzos. Si,
eran outros tempos. Algúns, como se volveran: naquela época pantalóns rotos e
remendados por necesidade e agora pantalóns rotos e remendados porque si,
porque apetece, porque dá a gana, porque seica é moda. Será. Pero lánzaste á
memoria na busca dos recordos e non queda outra que exclamar que o tempo pasa e
todo cambia. Unhas veces para ben e outras para mal. Como ten que ser. Como
sempre foi. Queda, durante un instante, a cafetaría en silencio. Igual que o
día. Este xa se deitou. Agora sairán os mouchos e as curuxas a bailar.
Café Paseo de Ramoleox da
Valenzá. Martes, 12 de xaneiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario