Vinte e un graos na cafetaría.
Fóra chove. Leva toda a mañá chovendo. Case é lei de vida. Porque estamos no
inverno. O de case é porque hai unha seca de mil pares de narices.
Practicamente todo o 2015 sen chover. Un par de esaxeracións: a de mil pares de
narices e a de todo o 2015. Menos pares de narices e máis auga que a dita no
ano pasado. Pero sempre é bo esaxerar un chisco. Dáselle, algo así, como máis
bombo á frase. A esaxeración ben sendo como recalcar algo que queremos que
chegue á xente. Aínda que pola metade do camiño che digan “que besta”. Tamén
hai que saber deixar caer as esaxeracións. Se as deixas caer así, con fantasía,
con alegría, a xente acéptaas mellor que se as deixas caer con cara de vinagre
ou cun rápido pestanexo de ollos. Ese movemento delata. Penso eu. Ó mellor
erro. Aínda que case non erro nunca. Vedes, esta é unha esaxeración de
presumido e que non cre ninguén. Porque o ser humano erra sempre. Máis de dúas
veces e de tres. Se non a que vén a expresión: tropezou na mesma pedra.
Tropezamos, enfociñamos e, de parvos, volvemos pasar por alí. Ata esaxeramos os
nosos erros. Sabemos que os cometemos e esaxerámolos outra vez.
Cafetaría Beker de Ourense. Luns,
4 de xaneiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario