viernes, 23 de marzo de 2018

CHOVE SEN ESCAMPAR

Chove. Chove sobre a conciencia dun pobo. De que pobo? Temos un pobo amorfo, estancado. Somos un pobo que se non pechamos os ollos, acochamos a cabeza como as avestruces. Chove. Chove sobre o pensamento ferido dun home que quere ir máis alá do institucionalizado. Non podes ir máis alá! Non te podes botar do rego! Nin tan sequera dos regos torcidos.
Chove. Chove sobre o espírito maligno das normas que poñen uns cantos. Os máis espelidos, os máis desvergonzados e os máis semideuses. E nós, pobres infelices, deixamos que a tunda de paus nos caia sobre as costas e sobre esa intelixencia que pensabamos que tiñamos. Somos burriños de carga! E moi pobres de espírito. Chove. Chove sobre o latexo dun sentimento. Dun sentimento calquera... menos o político. O sentimento político que quede achantado, oculto porque pode mancar na intelixencia dun corrompido. Menos mal que o noso pobo é santo... e bendito! Chove. Chove a máis chover. Chove sen escampar. Para que a negrura da tarde non deixe ver máis alá dun interese, dun proveito. Non vaia ser que alporicemos o galiñeiro. Chove. Chove sen escampar sobre a conciencia dun pobo. Deixa que chova. Máis vale estar asolagados que descubrindo novos horizontes. Chove. Pois se chove que chova. Chove, chove e a xente non se move. Así de sinxelo.

Finca Fierro. Venres, 23 de marzo de 2018

No hay comentarios:

Publicar un comentario