Fabián Trabada Meira sentou á beira
dos canastros da aira do Forno, acendeu un cigarro e pensou na
herdanza que acababa de recibir dun tío que non coñecía, dun tío
que emigrara, xusto cando el nacera, para Arxentina. Tal herdanza
estaba a darlle moitos quebracabezas porque intuía que ía pagar
máis en gastos do que valen as leiras que lle tocaron. “Penso que
non me dá o santo para a vela”, exclamou mentres deixaba escapar o
fume dos seus beizos.
Fabián Trabada quixera preguntarlle ó pai
polo tío Gabino, pero cando lle viu a expresión da cara soubo que
non ía conseguir nada. De todas formas insistiu por se acaso, pero o
pai soltáralle unha sentenza definitiva: “A ese nin nomealo. O
nome dese porcalleiro non quero oílo pronunciar máis nesta casa. E
morra o conto”. Ante isto, Fabián nin tan sequera se atreveu a
botar man da súa nai. Así é que non lle quedou outra, non lle
queda outra que apandar coas tres leiras que lle deixou o tío
Gabino, aínda que non lle dea o santo para a vela, aínda que lle
sexan máis as perdas. Fabián Trabada Meira esmaga o cigarro coa
bota dereita, deixa escapar un longo suspiro e marcha da aira do
Forno camiño do barrio da Igrexa.
Finca Fierro. Xoves, 15 de marzo de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario