Ó César o que é do César. Cando
escribo as reportaxes (como son moitos máis longas que un Pingas ou
un Hebdomadario) adoito facelo diante duns cafés e sobre un
borrador, é dicir, un caderniño que teño ex profeso. Despois, este
borrador pásoo a limpo, ou sexa, ó ordenador. Segundo as vou
pasando tamén se me ocorren ás veces novas ideas que axiña as
traslado ó parágrafo correspondente. E así, algunhas veces, bailo
tanto pola reportaxe adiante que case é normal que se me pase algo,
que cometa algún erro.
Cando escribín a reportaxe sobre Antonio
Fernández Carnicero, o galeno molgués fuxido a México, fixen
constar que toda a información que acadara sobre el partira dunha
crónica que publicara no ano 2010 José Luis Fernández Díaz.
Fíxeno constar no borrador, claro. Porque despois, cando pasei a
reportaxe a limpo e nese baile que cometo ó intentar perfeccionar ou
agrandar outros parágrafos, tal “coletilla” desapareceu coma por
arte de encantamento do escrito. Así é que non queda outra que
entoar o mea culpa (por non repasar ben os dous folios que mando ó
xornal; confío en exceso na simple corrección ortográfica que fai
o propio ordenador) e darlle ó César o que é do César.
Finca Fierro. Xoves, 8 de marzo de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario