Quero que o universo se pare para
poder contar as estrelas. Xa sei que me levará tempo, pero teño
todo o tempo do mundo. Quero que a realidade se mesture coa ficción
dun conto real. Sabemos
que hai contos que maman da realidade e que crecen dos ruxerruxes que
se soltan nos faladeiros.
Non hai como vivir en silencio; alá, na fin do universo. Teño que
subir, entón, á realidade dunha nave espacial que viaxa impulsada
por un ascensor de latexos compartidos dun soño eterno... e bonito.
Quero seguir o ritmo dunha trompeta que non soa, pero os meus pés non paran de bailar cando aterran nos planetas, en todos os planetas. Quero sentir o silencio que sei que está moito máis alá do universo. Dáme silencio e un sorriso para alcanzar a gloria eterna. Aí está xa a nave espacial que me levará polos outeiros dos meteoritos e polas cores do arco da vella. Que bonito é o universo! Ese universo irreal que se debuxa unha e outra vez cando deixo caer a cabeza nunha almofada chea de morriña e de nostalxia. Quero que a realidade pouse nese mazadoiro da memoria que, logo de chegar ó derradeiro planeta, se volva un recordo real para sementalo en todas as estrelas. Que bonito é o universo!
Quero seguir o ritmo dunha trompeta que non soa, pero os meus pés non paran de bailar cando aterran nos planetas, en todos os planetas. Quero sentir o silencio que sei que está moito máis alá do universo. Dáme silencio e un sorriso para alcanzar a gloria eterna. Aí está xa a nave espacial que me levará polos outeiros dos meteoritos e polas cores do arco da vella. Que bonito é o universo! Ese universo irreal que se debuxa unha e outra vez cando deixo caer a cabeza nunha almofada chea de morriña e de nostalxia. Quero que a realidade pouse nese mazadoiro da memoria que, logo de chegar ó derradeiro planeta, se volva un recordo real para sementalo en todas as estrelas. Que bonito é o universo!
Finca
Fierro. Mércores, 28 de marzo de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario