Non te metas en camisa de once varas,
rapaz. Pero eu métome incluso ó mar sen roupa de augas, aínda que
non saiba nadar. A ver, se quero ser astronauta, como non me vou
meter en fregados, en fandangadas. Eu métome onde me peta, e punto.
Son libre para decidir sobre a miña vida. Libre? É un dicir. Libre,
libre sería polo espazo sideral e polo universo infinito. Quen me
pillara flotando por entre os meteoritos da miña señardade. Seguro
que os esquivaba a todos, un por un. Teño que esquivalos se non
quero que me escacharren contra a velocidade dun suspiro.
Síntome
Supermán sen capa pero con todas as ansias libres de querer voar. E
voo, vaia se voo! Voo como ánimas que leva o demo e voo ata o
infinito e máis alá. Que bonito debe ser ese máis alá. Deixo as
fandangadas no recanto dun sentimento para poñerme un chisco serio.
Só un chisco. Para dicir que un é libre se ten liberdade para ser
libre. Isto é o peor, o gran problema, algo así como o ruxerruxe
dun asubío, que nin é canción nin é apupada, nin é melodía nin
reclamo. Por moito que nos sentimos libres estamos presos dunha
independencia inexistente. Hai que maraña de pensamentos! Igual que
o ruxerruxe dun asubío.
Finca Fierro. Venres, 9 de marzo de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario